Kvöld í Reykjavík

Út glugganum sé ég ljósin loga
lífið iða og máttugt toga
menn til meiri gleði og glapa
gæfu sinni tapa
í eldi, kveiktum eigin losta.
Allt skal þjáning kosta.

Borgin, hún er böðuð eldi
sem brennur hæst á dimmu kveldi.
Hún á allt sem lífið lystir
ljúfan óð sem hjartað gistir.
Hún á þyngstu þraut og vanda
þjáning snauðra handa.

Í eldinum sé ég iða og hrærast
allt sem mér og þér er kærast
allt sem tendrar, tælir, dregur
trú og göfgi vegur.
Það lifir í þessum logaklæðum
lífið sjálft, í blóðsins æðum.

Í skini hinnar heiðu nætur
hamingjan á dýpstar rætur.
Borgin ljómar, ljósin skína
lýsa upp dimma vitund mína.
Hver lýtur ekki ljóssins veldi

á löngu vetrarkveldi?