Hátíðarljóð

Vér horfum til austurs með hækkandi sól
upp hátíð er runnin í dag.
Vor er í lofti um byggðir og ból
við batnandi þjóðarhag,
því landið er ennþá fagurt og frítt
og fólgið í hugsun hvers manns,
sem unir sér löngum við biturt og blítt
og brennandi arin síns ranns.

Forðum var barist með brynju og sverð
sem bundin var heiðnum sið.
En þó voru menn af þeirri gerð
er þráðu sættir og frið.
Þá sundur var slitin sáttargjörð
og sundruð mörg ættartaug,
þeir áttu sér draum um ósnortna jörð
úti við heimskautsbaug.

Í kjölfar Ingólfs um krappan mar
þeir komu frá Noregsströnd.
Í naumar varir þá nökkvinn bar,
þeir námu hér heiðar og lönd.
Þrasi hlaut Skóga, en Þorgeir fékk Holt,
um Þórólfsfell sólin skein,
Langanes allt var Ásgerðar stolt,
þar angaði skógargrein.

Um Hrafntóftir Ketils leiðin lá,
uns léttir við Hof sinni för.
Um Holtin og Vellina þeyvindar þá
þutu í ilmbjörk og stör.
Með frændliði sínu bæinn bjó
og byggðina allt um kring.
Af stórmennsku hug, en stjórnvisku þó
hann stofnaði Rangárþing.

Hér áttum við griðland um aldabil
við úthafið stórt og svalt,
við fossaglaum og fjalldala yl
og fannríkið biturt og kalt.
En langdegið íslenska lýsti hvern reit
og lék um svipmikla fold,
lífsanda blés í blómlega sveit
og blundandi fræ í mold.

Um ellefu hundruð ára skeið
var unnað, stritað og deilt,
og löskuð mörg grein á lífsins meið,
en landið stóð tigið og heilt.
Það breiddi sinn faðm mót brúði og hal,
er bundu við storðina tryggð.
Stendur nú glæst um strönd og dal
hin staðfasta íslenska byggð.