Sigurbjörg Stefánsdóttir

Þú hafðir víst óskað þess, systir mín sæl
– um sjálfefnt þarf enginn í leitir –:
Að hugur minn, farfugl ins langfleyga ljóðs,
Sem lands-vist með árstíðum breytir,
með vorkvaki í vísunni sinni
þín vitjaði í gröfinni þinni.

Þú vissir, að það er ei landauðna-lag
sem leik eg á hörpuna mína –
við söknum þín, þökkum þér sjötíu ár,
en sættumst við hvíldina þína,
fyrst æskan á landið að erfa
en ellin og þreytan að hverfa.

Og systir, nú vekst mér vor ættferill upp
um aldanna langdrægu skeiðin:
Frá austri í vestur til veraldar-náms
með vöggurnar okkar og leiðin!
Þá kviknar mér eldur og óður
og unun og saknaðar-móður.

Þvi sárindin liðnu frá leiðangri þeim
oft leggjast í streng minn og svíða –
en hitt fjörgar ljóðið og örvar þess óm,
að ættar-mót geymdust svo víða
þar söngtákn og sögu-mörk landa
með svip hennar óhögguð standa.

Að kyn okkar verkfært frá gröf sinna gekk
og graflagði ei hrífuna og orfið –
þó autt verði frændsemi skyld-mennis skarð,
ei skiptir um framtíðar horfið.
Allt okkar, sem veröldu varðar,
er vakandi og ofan-jarðar.

Við höfum þá, systir mín, landnám vort lengt
um leiðið þitt vestur í álfu,
og numin er æskunni ættar-jörð ný.
Við óðul vor bætir það hálfu –
En stækkað ef stöðvar þær hafa,
svo styttist þar eins milli grafa.