Blesamál (1. og 2. hluti)

Dundu árgalar
undur týs salar,
Hár og Hlórriði
hrundu glómiði;
hvein með gný-gjalli
gnegg frá jó-stalli:
„Flytur feigð Grani“
mælti Fáfnis-bani.

Fljúga’ í höll hrafnar,
hrikta sálstafnar,
hvískra orð Óðni,
— frá ég aldir hljóðni.
Bendir Hár Braga,
birtist hróðsaga;
svellur gull-gígja,
glaðnar þjóð día.

Bragi kveður:

Gellur brú Gjallar,
gnýr af jódýri,
gneista gimrastir
gjósa logrósum;
herðir svipharðan
(himinloft bifast)
gang til gopvengis
goti vellbrota.

Glöggur hátt gneggjar
Grani linns-bana,
lýsir brá Blesa,
bragnings jó fagnar.
Aldrei, síst elda
óð í guðmóði,
glað sá jafn-góðan
goða-veg troða.

Hvað er á hauðri
hesti glíkt bestum?
Hvað gjörðu goðin
gota jafn-snoturt?
Hvað gáfu goðin
góð fíra þjóðum
blakki bifrökkum
betra á lífs vetri?

Hvar lærðu herjar
hreystinni treysta?
Hvar lærðu lýðir
ljónhug á fróni?
Jóar flugfráir
fjöld kenndu hölda
list, og kyn kosta
konunga sonum.

Blesi með Ásum
byggð tak, hinn dyggvi,
grænstör með Grana
góðheims þig fóðri.  –
Gef nú að gáfu
glað þann, vígfaðir,
skjöldungi skálda
skyrum hinn dýra.