Kára kvæði

1. „Hvað gekkstu í myrgin,

snör mín hin snarpa og dillidó?“

Hún kvað:
„Ofan í Áradali,

ári minn Kári og korriró.“

Hann kvað:

2. „Hvað sástu þar,

snör mín hin snarpa og dillidó?“

Hún:
„Margar voru þar meyjar

ári minn Kári og korriró.“

Hann:

3. Ætl´ég fái enga af þeim,

snör mín hin snarpa og dillidó?“

Hún:
Allar voru þær manni gefnar,

ári minn Kári og korriró.“

Hann:

4. „Fögur þyki mér kinnin þín,,

snör mín hin snarpa og dillidó?“

Hún:
„Hún hefur aldrei bleik orðið,

ári minn Kári og korriró.“

Hann:

5. „Fögur eru augun þín,

snör mín hin snarpa og dillidó?“

Hún:
Þau hafa aldrei tröll séð,
ári minn Kári og korriró.“

Hann:

„Fögur þyki mér höndin þín,

snör mín hin snarpa og dillidó.“

Hún:
Hún hefur aldrei gólf sópað,

ári minn Kári og korriró.“

Hann:

7. „Fagur er fóturinn þinn,

snör mín hin snarpa og dillidó.“

Hún
„Hann hefur aldrei saur troðið,

ári minn Kári og korriró.“

Hann:

8: Fögur er sængin þín,

snör mín hin snarpa og dillidó.“

Hún:
Fyrir góðan mann í að hvíla,

ári minn Kári og korriró.“

Hann:

9. „Hver ætli hann verði,

snör mín hin snarpa og dillidó.“

Hún:
„Enginn nema bróðir þinn,

ári minn Kári og korriró.“

Hann:

10. „Dagur er í austri,

snör mín hin snarpa og dillidó.“

Hún:
„Stattu og vertu að steini,
öngum þó að meini,

ári minn Kári og korriró.“

Hvarf þá vætturin af glugganum en um morguninn, er tíðamenn komu heim, var kominn steinn mikill í bæjarsundið og stóð þar síðan. Sagði þá mærin frá því, er fyrir hana hafði borið um nóttina, og hafði það verið nátttröll, er á gluggann kom, og ætlaði að heilla hana.