Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
HarmagráturFyrsta ljóðlína:Man ég stundir margar
Höfundur:Símon Dalaskáld Bjarnarson
bls.111
Viðm.ártal:≈ 1875
Tímasetning:1874
1. Man ég stundir margarmærrar Ingibjargar þegar sat á hægri hlið. Ástar blysið bjarta brenndi sál og hjarta. Ánægð saman undum við.
2. Nær á rósa runnaregin-voldug sunna sínum stráði geisla glans, gengum við um grundu glöðu um morgun stundu, klædd í skrauti kærleikans.
3. Viður yndi vífsinsvar þá hátíð lífsins míns í liðin heimi hér. saklaus ástar sæla sárt mig gjörði tæla. völd og hvikul vonin er.
4. Frek því norn forlagafrá mér gjörði draga unga sprundið afar fljótt. Sólhvörf sælu daga sáran hlýt ég klaga fram að dimmri dauðans nótt.
5. Þegar blærinn blíðurbeint að sunnan líður heiðan fram um himinveg, hjartkær hringa lína, heilsan færir þína; við það kætist allur eg.
6. Mér og kossum mjúkummiðlar ástarsjúkum varmar löngum varir á, þerrir tárin trega títt og innilega fallin yfir fölva brá.
7. Þungir fossar fallafram um Esju hjalla út að blárri unnar slóð. Þeir um ástir, yndi og heims hverfullyndi fögur dynja láta ljóð.
8. Þann við strauminn stríðaog stúlkan mín hin fríða, hlustandi á iðu óm, sátum síðla’ á kvöldin; svifu’ um hæða tjöldin næturroðans björtu blóm.
9. Var að síga sólinsæl við norðurpólinn niður hafs í nákalt skaut, skein á jöðrum skýja skart eyglóar hlýja mikið hátt á himinbraut.
10. Blómin þá hin blíðu,búin skrauti fríðu, við þvílíka sorgar sjón hníga höfuð létu hóglega og grétu, svo í tárum flóði frón.
11. Eins nam undir renna,eðla blómið kvenna, okkar blessuð ásta sól, sem skein um dýrðardaga í dimmum geim forlaga. Bleikur hana bakki fól.
12. Unaðs aftanroðaeinan fæ að skoða skapadóms á skýjum hátt. Nú því geðið gljúpa grætur kærleiks-djúpa; vill til gleði verða fátt.
13. Meðan hrifið harmihjartað slær í barmi ókomna um ævistund, meðan svásleg sólin svífur lofts um bólin, man ég unga menja Hrund.
14. Einlægt harma’ eg hanahreint að mínum bana bæði nótt og bjartan dag. Á hulda hjartans strengi, þó hót ei viti mengi, syng ég dapurt sorgarlag.
15. Þótt ég eignist aðraeyju gamma fjaðra ekki græðast muna mein. Svíða sárin harma, svífa tár um hvarma eftir kærsta auðar rein.
16. Hér þá holdið rauðaherfang verður dauða mitt í dimmum grafar geim, sorga sárin gróa, sjást ei tárin flóa. Sálin fer í sælli heim.
17. Mitt ef lítur leiðilágt i náa heiði, blóm hvar ástar skína skært, vakin vinskap klárum vökva þau með tárum blessað áttu kvendið kært.
18. Fögnuð mun ég finnafórn við tára þinna fyrir dauðans handan höf; þar við drjúgum dafna, dýrum vökva safna kærleiks blóm á kaldri gröf.
19. Ef heljar hneppt í dróma,hættir fyrr að ljóma, Þú, hin fagra falda sól, þýtt mun hryggur hræra hörpu ljóða kæra grátandi við grafar ból.
20. Lífs um langa vegalifðu frí af trega, þótt ég látinn leggist nár. Huggi þig og hressi hæstur guð og blessi bæði hér og eilíf ár. |
