Hann stal

Hann fékk ekki vinnu, en vantaði brauð;
hann veiklaðist, fölnaði af skorti og nauð.
En skyldan kallaði: Komdu með björg,
því konan var sjúk og börnin mörg. —
Þá fór hann eitt koldimmt kveld með mal
og krónu virði af mjöli stal.

Hann ætlaði að skila því aftur strax
með uppruna fyrsta vinnudags.
Hann svaf ei vært þessa voðanótt;
hann vildi’ ekki hafa gert svo Ijótt.
Svo hrðkk hann loks upp við hávært tal:
„Við handtökum bófann, sem að stal.“

Þeir hneptu’ hann í fjötra og færðu brott.
Þeir formæltu’ og gerðu napurt spott
að tárum og klökkva konu hans
og krökkunum sögðu til andskotans.
Þeir drógu hann inn í dómsins sal;
þar drundi í veggjum: Stal, hann stal.

Og flóknar voru þær forsendur,
sem fógetinn las þar snúðugur.
Hann lýsti þá sök við lögin prett.
að lokum kvað hann: „Því dæmist rétt:
í dýflissu kaldri, dimmri skal
hann dvelja í mánuð, – sá sem stal.“

Og dagar að árum urðu þar, –
en eftir mánuðinn frjáls hann var.
Þá stungu’ hann hornaugu Péturs og Páls
og pískur og glott sem örvar stáls.
Í öllum kimum ’ann heyrði hjal:
„Sko, hér er þjófur. – Hann stal, hann stal.“

Í kuldanum rógsins kól hans sál
uns kviknaði’ í brjósti heiftarbál.
– „Já, tættu nú, heimur, mannorð mitt,
mér er nú sama’ um nagið þitt.
En réttvísin finna fangbrögð skal
við fant sem myrti’, og þjóf sem stal.“

Stelandi og felandi fór hann um storð,
flýjandi og drýgjandi blóðug morð,
lemjandi og fremjandi lagabrot,
ljúgandi og smjúgandi í myrkraskot.
Og lögreglan elti oft þann hal,
en árangurslaust — hann smaug og stal.