Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Rímur af hvarfi og drukknan Eggerts Ólafssonar vicelögmanns árið 1768. Síðari rímaFyrsta ljóðlína:Annað sinn með efnin smá
Höfundur:Árni Þorkelsson frá Meyjarlandi
bls.162–181
Viðm.ártal:≈ 0
Flokkur:Rímur
1. Annað sinn með efnin smá Austra ferjan renni, eins og fyrri innt er frá allt er það fyrir henni. 2. Vildi næpu kyljukast kula í mastursdúka, mín er von í meiri hast mundi hún áfram strjúka. 3. En þar er ei að þenkja upp á, þrýtur flest til bóta, má nú ekki að munum sjá, megi hún uppi fljóta. 4. Set eg mér í sinnudal, sem þeir hyggnu letra, fár veit hverju fagna skal, fátt er kyrru betra. 5. Ekki er gott í andviðre áralaust að róa, falls er von af* fornu tré, fúin vos ei gróa. 6. En eg sé í annan stað, aðgætt mun það líka, hann, sem aldrei brúðar bað, bauðst honum sjaldan píka. 7. Upp á vinning óvissan allir spila og tefla, sá og aldrei sigur vann sem ei stríð nam efla. 8. Bót er ei að berja sér, brjál er mér það lengur, hún skal fara hvað sem sker, hverninn sem það gengur. 9. Búa fáir best við kjör bragnar hér eg trúi, hef eg ei á hættu fjör hún þó aftur snúi. 10. Kapp með forsjá kalla menn kost í betra gildi, en skiljist við það skynsemin, skaði oft því fylgdi. 11. Aðgæslan hjá þýðri þjóð er þörf og ómissandi, í öllum hlutum einkagóð, eins á sjó og landi. 12. Vildi maður frægðir fá, og forðast margan voða, upphaflega ætti sá endirinn að skoða. 13. Vér skulum láta oss vera kennt, viti það menn og þekki, oss hefur drottinn lífið lént til láns en eignar ekki. 14. Oft vill hindra hugsun þá heimurinn illskufúsi; vér eigum fyrir sál að sjá, og sitjum í leiguhúsi. 15. Skikkaði þessu skaparinn, og skilmálana gerði, skuli því stjórna skynsemin, skaði svo enginn verði. 16. Í sjálfræði setti manns svo þess útréttingar, sérhvað eitt til sjós og lands, og sinnis tilhneigingar. 17. Fríviljinn á forráð kvitt um forléningar* slíkar, herrann má vel heimta sitt, honum þá sjálfum líkar. 18. Því mér virðist svo til sanns sem vor forlög, bræður, standi öll í hendi hans sem himni og jörðu ræður. 19. Þú skalt líka þekkja, mann, því er nú svo varið, reikning af osa heimtar hann hvurninn með er farið. 20. Visku, lán og velfarer veitti oss guð alleina, enginn tók af sjálfum sér sæmd eða prýði neina. 21. Guði er ekki meir* um megn, megi hans náð svo líka, tyfta kong en tigna þegn og taka frá auði ríka. 22. Ef oss lætur englaher umboðsráðum valda, meðan hann vill, þá megum vér metorðunum halda. 23. En í umboðs útrétting eigum stórt sjálfræði, samt vill heimta sinn reikning, sem þau léði gæði. 24. Eins er þetta umboðshald, oss hefur guð til setta, vér megum hafa mikið vald, mun hann þó sitt út rétta. 25. Þegar hann skipar skulum vér skilja við auð og völdin, þá er eftir þyngst hvað er, það eru reikningshöldin. 26. Vor það jafnan vera á vel umbúinn hagur, að ei kvíða þurfum þá þegar sá kemur dagur. 27. Hafi þig drottinn sjálfur sett svo sem á dauðans bakka, og þér þaðan aftur létt, áttu slíkt að þakka. 28. Hans þó vildi höndin blíð hér þig lengur spara, ein sú kemur eflaust tíð, áttu burt að fara. 29. Hverninn eða hvar það sker, —hver veit oss að segja? Allir saman eigum vér, einu sinni* að deyja. 30. Nú vill ekki mansöng minnmengið heyra lengur, svo eg aftur söguna finn, seint á hana gengur. — — — 31. Róms í höfnum Rögnis skeið réði hvíldir taka, þar sem lið á Látrum beið, en lótsmann fór til baka. 32. Vel svo dagmál voru þá, vikum fimm þar lýkur, einn sér lótsmann annan fá inn til Keflavíkur. 33. Renndu svo um reiðarhyl ranga tíðum vargi, er sú víkin innantil undir Látrabjargi. 34. Var nú þangað vika ein vegur síldar kóra, bæði löng og leið óhrein Látraröstin stóra. 35. Kappar sjá um kólguvað kveikjast tekur alda svo með lögum landi að lýðir máttu halda. 36. Lítt hreppandi lending var, löðrið dreif á stafni, Gissur stjakans gætti þar, greindur að formanns nafni. 37. Skikkaði sér þvi skiphaldsmann, er skarpastur nam vera, Jón Arason heitir hann, hinir upp góssið bera, 38.* Orku veittu aðfarar, alla hvöttu drengi, minnisstæðir mönnum þar, munu verða lengi. 39. Öllum komu upp á land óskemmdum varningi, þokuðu svo á þurran sand þóftu einhyrningi. 40. Allir saman upp á frón úr því volsi* fóru, laugardagsins lýsti nón*, loks þá búnir vóru. 41. En frá hvirfli iljum að allir rennvindandi, gladdi veður, gott var það, garpa í þurrum sandi. 42. Þurkaði sig nú þegnaval, við þægan* sunnanvindinn, sveimar enn heim að Sauðlauksdal Suðra löðurs* hindin. 43. Lögmaður með önn og ys og allt hans föruneyti byrjaði þar búningsþys sem best að öllu leyti. 44. Á trinitatis drottinsdag*, dýr sem til er vandi, blessað messu birt var lag* að Bæ á Rauðasandi. 45. Reið allt þangað reisulið og rækti helgar tíðir, strax sem endar embættið, afskeið tóku lýðir. 46. Kirkjufólk með kærleik rétt kveðjur grátið* þoldi, fákar reyndu sporasprett, og spörkuðu Ýmis holdi. 47. Þoldi foldin* þunga reið, þrátt úr brautum rýkur, uns þeir koma um aftanskeið inn til Keflavíkur. 48. Þetta fólk var þrettán manns, er þandi um grundir jóra, þá var allur færður fans á flæðardýrið stóra. 49. Eftir liðna eina stund, auraveitir glaður til sín Ara kallar kund, kenndur þrátt lögmaður. 50. Mælti svo við málmatýr: mars um breiðar grundir flyttu hið minna flæðardýr fyrir mig Jökul undir. 51. Tólf með lömbum taktu ær til þess flutnings bara, af þegnaliði þrjá svo fær, þeir skulu með þér fara. 52. Tregur þeirri tók við bón, og taldi á margt hið verra, þó nam svara þessu Jón: Þér skulu ráða, herra! 53. Göfugt fólkið kveðju kaus, koss og bænir framdi, á ennispollum ekki fraus, ástin hjartað kramdi. 54. Lögmaður í sama svip, samt hans frú og lýðir, í óskum góðnm gekk á skip greindar aftans tíðir. 55. Lesið var og sungið sætt soddan fólk úr landi, að því fengi góður gætt guð vor allsráðandi. 56. Allir báðu einum róm einn guð veginn greiða, fyrir sinn hæsta helgidóm hóp þann vel fram leiða. 57. Hvoru tveggja undir eins öldu knúðu vagna, berhöfðaðir brjótar fleins bænir góðar magna, 58. Stillt var nú um storð og sjó, straumur féll í röstum, ofan af fjöllum fleygði þó fram misvinda köstum. 59. Engan þjáði angur rekk út á geddu fróni, alltíð betur áfram gekk Arasyni Jóni. 60. Sundaglansa gautur frí gat sitt prófað stýri, lítið mjög svo lét að þvi langri á þorskamýri. 61. Keipa reyna kólguvagns karskir runnar skjalda, varla nokkur var til gagns, við ef þyrfti halda. 62. Skatnar finna Skorarvog, með skikkanlegum gangi, lögðu þar til lands með tog, lukkan sat í fangi. 63. Hinir á eftir höfðu rás, hittust þar svo lýðir, í þann sama selabás seggir koma fríðir. 64. Kallar Jón með hasti hátt, hvað til gera skyldi, og afsagði þvert og þrátt, þann útbúning vildi. 65. Kvaðst ei mundi koma úr stað kólgu þaðan dýri, fyr en væri forbetrað farviður og stýri. 66. Lögmaður með ljúflegt svar* lofun jók einarða, allt nú skyldi upprétt þar um sem þætti varða. 67. Fór nú sjálfur fyrst á land með frú kærustu sinni, færðu menn upp festarband, því flaut á vognum inni. 68. Fólkið það, sem fyrir var, fagnaði komumengi, nýtar bættu nauðsynjar, nú stóð það ei lengi. 69. Var þar engin byggð né bær,svo bragnar líta kynni, utan búðir einar tvær og í þeim fólkið inni. 70. Af tveimur skipum svo að sjá sem til ræðis væri, greiðugt vel með föngin fá, og fínt, ef nauð til bæri. 71. Skundar fólkið skipa til, skaði þjáði enginn, sást um þetta sama bil, sól að* ægi gengin. 72. Jón til loftsins lítur þá, litla skips formaður, uppgangsveður er að sjá, orð þau mælti hraður. 73. Gætilegra greinir séá góðri höfn að bíða heldur en út á hafgrunne harðari kosti líða. 74. Lögmaður, sem lýsir rit, lét til svar að bragði: „Þú hefur ei betur hér á vit, heldur en við“, hann sagði. 75. Óviljugur ýta hlautút á bæinn þara, samt hin mesta* þótti þraut þaðan í burtu fara. 76. Hinir á eftir strax á stað stefndu áratjóni, eins og fyrri enn var það, allt gekk betur Jóni. 77. Austur halda Háskor með hálfa sjávarviku, svo uppreistu siglutréð, söng í mastursfliku. 78. Helming vegar hinir þá hartnær eftir vóru, strax, er þeirra seglin sjá, sín upp vinda fóru. 79. Masturs hófu tröfin tvenn, til svo búið fengu, rárnar tvær og seglin senn saman á víxl þá gengu. 80. *Síðan efst við húninn há hart upp seglin keyra, niður í mitt tréð náði þá, eða nokkuð lítið meira. 81. Síðan báðir sigla þeir, segir af Jóni fleira, veðrið tók að vaxa meir, vildi úr hófi keyra.* 82. Þegar viku sjós að sjá siglt vel höfðu eina sitt lét falla seglið þá sagður lundur fleina. 83. Þriðjung eyktar þar svo beið, þegnar andóf* taka, hugðu að sjá, hvað hinum leið helmingsleið til baka. 84. En þeir sigla eins og fyr og aldrei saman klóa, norðaustlægur bar þá byr brátt* í vesturflóa. 85. Svo í hasti sundur bar, sig því veðrið hvatti, samt óhindrað seglið var, suður og vestur flatti. 86. Síðan bindur segl við hún sonurinn Ara þarfi skutröng á, um skerjatún* skundaði Fornjótsarfi. 87. Fjalir löðrið fægjandi, féll á súðum logi, hlunnavargur hlæjandi hljóp að Skorarvogi. 88. Hittu rekkar hæga þarhöfn í þriðja sinni, miðjum nærri morgni var, mánudag eg inni. 89. En þegar höfðu hálfa leið hartnær ent til baka, sagt er hinna sigling greið sást við hafið vaka. 90. Hefur þá enginn síðan séð sjós eða fróns um grundir, ei mun hafa* Ísland skeð annað slikt um stundir. 91. Margur að sönnu missti* fjör mars um djúpar* tjarnir, samt hafa þau ei setið kjör sjálfir höfðingjarnir. 92. Eru þó* dæmin allra síst íss um byggða ranna, að konurnar hafi kólgan hýst kenndra tignarmanna. 93.* Þó sjórinn þeirra sækti lík, sálin friðland hefur, lifandi drottins líknin rík líf fyrir dauða gefur. 94. Friðarhæða góður guð græði neyð og kvíða, gleði í mæðu, greið fögnuð geði þjáðu lýða. 95. Þröstur óma þreyttur* minn þangað aftur skundar, þar sem viku í voginn inn víðismána kundar. 96. Yfrið langa eftirsjón umsiglingar hafa, þvi hafskipin um höfrungsfrón* helst eru* þá til vafa. 97. Skekur frónið skýjatröll, skurka í fjöllum hviður, löðrið rauk sem lausamjöll, lúraðist foldin viður. 98. Trumuðu elfur Týrs um fljóð, titraði í skógi spýta, allt umhverfis Ýmis blóð eldrautt var að líta. 99. Þáðu rekkar þæga ró, þar við kviknar hagur, sama veður þuldi þó, þraut svo mánudagur. 100. Þegnar strax um þetta bil þar upp standa náðu, engan kostinn áttu til, að því loks nú gáðu. 101. Þótti vandi vaxa stór,ef veginn seint á hlypi af því matur allur fór á því stóra skipi. 102. Sendi þá í Sauðlauksdal sagður Jón formaður, fékk til þess einn fljótan hal, í ferðum var sá hraður. 103. Nóg til baka nesti bar, nauðsyn bætti sanna, áfram þessi vegur var vel hálf leið þingmann. 104. Þessi tími þar fram leið þriðjudags að kveldi*, stöðvuð öll var stormaneyð, stilt var skýjaveldi. 105. Síðan eftir sólarlag sig til búið fengu, byrinn stóð þá best í hag, bragnar skips til gengu. 106. Setja að ægi súðahest, síðan grjót í bera, ærnar tólf og föngin flest, fylg sem þurftu að vera. 107. Ýtar stefna otri* Hlésaustur þá með landi, svo kom undir Siglunes, svalaði norðan andi. 108. Himinrósin hýr og skær hálfnuðum morgni lýsti, birtan sú var brögnum kær, byrinn seglið fýsti. 109. Lögðu síðar [lundar hlés* ljóst á flóann breiða, [vindi fagnar voðin trés*, vænum söng í reiða. 110. Fór nú þanninn fram um stund, frekaðist stormahviða, herti gang um síldarsund á súða veturliða. 111. Hræsvelgur sig hristi frekt, hrönnin ýfast tekur, börnin ránar byrja óspekt, byrinn hvass þau vekur. 112. [Gyðjan ránar* stykkjastór strauk um þorskaveldi, Fornjótsson um síldarkór söng í* mastursfeldi. 113. Blóðughadda beljar hátt, bauðst að gleypa þegna, en guðs þeim hlífði gæskan þrátt, hún gat það ei þess vegna. 114. Ótal boða ótæpt* svall Íslands ferðabátum, allt í kringum skipið skall með skelfingar ólátum. 115. Oft fyrir minna á geddugeim gerðist margur taptur, ekkert hlífði annað þeim en einsamall guðs kraftur. 116. Vindur og rán um flyðrufjós flæðarvagni óku, uns þeir renndu Rifs í ós, rekkar höfn þar tóku. 117. Sólin blíða sást nú enn, sig hún faldi eigi, var þá komið, vitna menn, varla svo hádegi.* 18. Tólf nú vikur telja þeir á tveimur eyktum gengi, en það reyndist miklu meir, ef mælt það nokkur fengi. 119. Vegalengd, ef verð eg tjá, víst mun harður skóli, eg vil segja í eining frá undan Ingjaldshóli. 120. Örnefnin því eru flest áður greind í kvæði, því mér ekki þörf gerest þar um fleira ræði. 121. Vestur að sandi Sauðlauksdals, saman menn það bera, vikur munu tíu tals tvisvar sinnum vera. 122. Engin rykt* í annál spyr [Íslands hér um* reita, að óneyddir engir fyr eins hafi gert að breyta. 123. Svo er úti að segja frá soddan ferðatóni*, æfintýrið eigna má Arasyni Jóni. 124. Í hafróti heimsins hér, helst með gætni dýra, allir saman eigum vér einu skipi stýra. 125. Vort er það að vlsu líf, sem vandi er með að fara, mótgangsaldan mörg ósvíf* mjög vill því um snara. 126. Vér eigum að því vel að gá, voði* svo enginn grandi, [þitt oss verndarvald tak á*, vor guð allsráðandi. 127. Þó yfir oss mótgangs drífi dröfndrottinn raunir mýki, og gefi oss sæla að hitta höfn hans í dýrðarriki. 128. Áform, ráð og efnin vönd, anda og lífsins mæti fel eg vor í herrans hönd, hann best að oss gæti. 129. Óbreytt standi orðalag, óðurinn falli stirði, hann, sem les og heyrir brag, helst til góða virði. 130*. Ár, ís höggvinn, önnungsstím, aukin* Sleipnis ganga flutti óð, þar fellur hrím Fjörgynjar á vanga. 131. Eg sendi af hendi Viðris* vín, vindist, hrindist kviður*, endist kennda mærðin mÍn, mynduð bindist niður. Athugagreinar5.3 af] svo C. að A og B.
17.2 forléningar] forlengingar C. 21.1 meir] svo B og C. mjög A. 29.3 einu sinni] einhvern tíma B. 38. Erindi þetta vantar í A og B, er aðeins í C.40.2 volsi] vosi C. 40.3 þ. e. laugardaginn 28. maí. 42.2 þægan] þurran C. 42.4 löðurs] lasin C. 44.1 þ. e. 29. maí. 44.3 svo A og B. Byrjað messu beint var lag C. 46.2 grátið] grátnar B og C. 47.1 foldin] fólkið C. 66.1 ljúflegt svar] ljúft andsvar B og C. 71.4 að ægi] Svo bæði B og C en „í ægi“ A en á líklega að vera „úr ægi gengin“ (þ. e. um sólaruppkomu, mánudagsmorgun 30 maí) 75.3 mesta] Svo í C, versta B. Erindið vantar í A. 80. Þetta erindi vantar í A og B, er aðeins í C.81. Svo A og B, vænum söng í reiða C.83. 3. andóf] andþóf C.84. 4. brátt] beint C.86. 3. skerjatún] svo B og C, skerjungstún A.90. 3. [ei mun hafa] ekki hefur nú B.91. 1. missti] missir C.91. 2. djúpar] breiðar C.92.1 þó] þau C. 93. erindi vantar í A.95. 1. þreyttur] þrýtur B.96. 3. höfrungsfrón] flyðrufrón C.96.4 helst eru] flest eru C. 104.2. Þ.e. 31. maí. 107.1. otri] svo B og C, otrar A. 109.1. lundar hlés] landi frá C. 109.3. vindi fagnar voðin trés] veðrið tók að versna þá C. 112.1. Gyðjan ránar] svo C, Gyðjan mars A og B. 112.4 í] um C. 114.1. ótæpt] svo C, ófært A og B. 117.4. þ. e. miðvikudaginn 1. júní, og höfðu þeir þá verið hálfan mánuð í förinni. 122.1. rykt] slíkt B og C. 122.2. Íslands hér um] íss um byggðar C. 123.2. ferðatóni] ferðatjóni C. 125.3. ósvíf] og stíf C. 126.2. voði] svo B og C, verði A. 126.3. þitt oss verndarvald tak á] vítt sem oss nam vald til ljá B og C. 130 Í þessu erindi hefur höfundur fólgið nafn sitt: Arne (Þorkelsson). 130.2. aukin] áköf B og C. 131.1. Viðris] vignis B og C. 131.2. kviður] kliður C. |
