Til ljóðdísar minnar

Á himni ei býr né birtist mér í skýjum
sú Bragadís sem heimti mig í fylgd.
Og hún er ei Svanfríð, sveipuð geilsum hlýjum,
nei sárnakin er hún, fögur, brúnayggld,
og dvelur á jörðu, lág og lítilsigld.

Og rödd hennar nam eg ekki í sumarsöngum,
í sælum fuglsróm né við lækjarhlakk,
því hljóð hennar felst í hjartaslögum ströngum,
sem hreyfist svo ótt að brjóstið nærri sprakk.
Þar tvímenna Hel og Saknan svörtum blakk.

Eg sá hana’ ei föt sín lita rósaroða,
úr ríkum guðvef sníða möttul sinn,
en gegnum blásin bein má nærri skoða
á bak við fornan hjúp – og liturinn
er sem á húsgangs hungurmorða kinn.

Og borg hennar leit eg ekki á fögru fjalli,
þar fölnar ei gras og aldrei hnígur sól.
Hún skeiðar um allt, svo skugginn hennar falli
á skulda-þræls kot og ríkra höfuðból.
Sem baldjökull leggst þar bestu vonir kól,

og raust hennar barst mér hvergi í sögum „sönnum
í sigur-ópi eftir geira-hregg.
Hún hljómar mér skýrt frá hjartasærðum mönnum
úr hálfdauða valnum skornum Bæsings-egg
Í ekka ins góða, er grét við borgarvegg.

Já, sú ein hefir heimt mig upp til ljóða,
í hreystisöng minn jafnvel óf sín vöf. –
Þú hollvættur alls ins hjálpsamlega og góða
míns heimska kyns! En hver er svo þín gjöf ?
„Að fylgja þér skáld og skila þér í gröf“.