SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Biskupsvígsla á Hólum 1Hóla-dýrð hin forna
BISKUPSVÍGSLA Á HÓLUM
Bálkur:Biskupsvígsla á Hólum
Fyrsta ljóðlína:Dunar í forgarði fallinna horfinna virkja!
Höfundur:Matthías Jochumsson
bls.86
Viðm.ártal:≈ 1900
Tímasetning:1910
Dunar í forgarði fallinna heilagra virkja!
Fjöllin og steinarnir þrumandi knýja' oss að yrkja: Hóla-tún græn, hér óx af lifandi bæn kristninnar heimskaut og kirkja. Hér stóð hún skorðuð í skrúðdölum snækrýndra fjalla, skaparans brúður er skyldi' ei að eilífu falla; horfði við sól >hátt yfir Norðurlands stól, guðmóði gagntók hún alla. Nýfæddum unaði titraði héraðsins hjarta, hörðustu víkingar stóðust ei dýrðina bjarta. Friðandi tár féllu sem vorskúra sjár niður á nákuldann svarta. Skrúðgangan dundi með skínandi brúðfarar ljóma, skörungar báru til altaris guðlega dóma. Hlustaði Frón: heilagur biskupinn Jón Davíðs lét hörpuna hljóma! Hlustaði fólkið á heimsmenning þúshundrað ára, hásöngvar vöktu því drauma svo löngunarsára. Höggdofa þjóð horfði' á guðs líkam og blóð: leiftruðu lífsdaggir tára. Þey, þey, hún Likaböng! — Hljóðna þú harpan vor unga. Hremdir vér stöndum með þjóðsektarbyrðina þunga. Sjö hundruð ár stóð sú er nú hvílir nár! Þagna vor titrandi tunga! |