Kyrrð

Nú stafar fölleitt tungl á tind
og tæra niðrá fjallalind;
í dala reitum rósir gróa,
á rauðum laufum döggvar glóa
í vestanvind.

Ég sit í dal við stríðan straum
og stari niðrí öldu draum,
þar margir svipir bleikir blunda
og bíða kannski seinni funda
við gleðiglaum.

Þar hvílir beði blóðgum á
hið bjarta sverð hjá stirðum ná,
og fölvar meyjar faðminn breiða,
og fornra minnast ástarleiða
sem flúðu frá.

Við fossinn dunar hörpu hljóð
um hetjuverk og ást og blóð —.
Hví syngur þú í sælu nætur
um sorg og hel og mey sem grætur,
mín gígjan góð?

Í ævistraumi ótal kvein
við unnar glymja kaldan stein,
og milli þeirra hörpur hljóma
með himnarödd og fegri róma,
sem mýkja mein.