Hinn fyrsti ástardraumur

Það líf, sem ástin ól,
sem yndisdagur ber
í faðmi fríða sól,
á faldi stjarna her,
og tár og andvörp, löngun, líf og gleði
sig laða saman þá í ungu geði.

Hvern læk, þó líði kyr,
mun langa' að ægi blám,
þótt fengi' ei séð hann fyr
úr fjallasölum hám.
Svo lífið ungt til ástarhafs vill streyma
um æskuvöll og milli bakka dreyma.

Mitt brjóst svo órótt er
að engin halda bönd,
á hjarta blóðið ber
sem bylgjukast við strönd.
Þá hjarta særðist meyjar-augna eldi,
hver undan kemst því ríka töfraveldi?

Þvi augna ástarhót
of orkað hafa meir
en oddhvöss örin skjót
og ógnabeittur geir.
Oft meiri kappa en mig þau hafa unnið
og margan sært og tárin hafa runnið.

Þú ein, sem hjarta og hönd
eg hugarfanginn gef,
mitt líf og ást og önd,
það æðsta sem eg hef,
mín vina, kom, ef vilji þinn ei hikar,
á vesturhimni Freyju stjarna blikar.

Nú ómar aðeins lind
í iðja-grænni hlíð,
frá stóli nóttin stirnd
að storðu skygnist blíð,
og ástardraumar út frá henni skunda,
sem örva svein og mey til kærleiksfunda.

Þvíu komdu, kæra sprund!
þá kyrrðin vefur allt,
í ljósan birkilund
við lækjargilið svalt.
Og vefðu þig að heitu hjarta mínu,
sem höggum tíðum slær á móti þínu.

Sem bláar bárur tvær,
er blærinn austri frá
og vestaagolan vær
á vogi saman slá,
eins sálir vorar saman skulu renna
í sæludraumi þegar kossar brenna.

Og ástar mjúkast mál,
hve mun það fögnuð ljá,
þá loksins sál við sál
má sig í orðum tjá!
Því orðin spretta ört sem blómstrin dala,
þá elskendur i næði saman tala.

Við hendi tengd er hönd,
að hjarta hjarta snýr,
uns sést á sólarrönd
og sviphröð nóttin flýr,
sem stjörnuhrap í heiðum geimi nætur,
sú himinsæla stundir hverfa lætur.

Það líf, er ástin ól,
sem yndisdagur ber
í faðmi fríða sól
á faldi stjarna her.
Ei sýnist draumur sælli en þvílík vaka.
Um sumar eilíft vorsins fuglar kvaka.