Máninn og bróðir hans

Áfram þú líður um ískaldan geim,
enginn þér býður til gistingar heim.
Tjöld fyrir glugga’ eru fljótlega fest,
flesta menn stuggar við þvílíkum gest,
– hurðum er harðlega lokað.

Mörgum þú lýsir, er mest liggur við,
margur nær hýsing og finnur svo grið
lífinu bæði og limunum á,
en lofgerðarkvæði þér engan ég sá
flytja né fylgdina þakka.

Þú lítur skærustum augum á allt,
sem alls ekki bærist, er dáið og kalt,
á fannir og hafís og helkaldan ná
og harðfrosnar grafir, sem snjórinn leggst á.
Þar er sem þú eigir heima.

Einn veit eg kaldari’ og öflugri þér,
ekkert sem tjald eða járnloka ver.
Í konunga höllum og hreysunum smá
hnykkir við öllum, er gesturinn sá;
ber eða guðar á gluggann.

Lúna og deyjandi leiðir hann heim,
léttir þeim veginn, en enginn af þeim
er honum þakklátur þann fyrir spöl,
þegar þeir smakka ’ið banvæna öl
dauðans og faðmlögin föstu.

Oft ykkur samferða sá ég um nótt,
í svartnætti’ og skammdegi læddust þið fljótt.
Hann fór í skuggann og hendinni brá,
þá hlóstu’ inn um gluggann að fölnuðum ná.
Þá sá ég þið voruð bræður.