Stigahlíð

Æ, Stigahlíð, þér stekkur aldrei bros,
svo stóðst þú af þér margar kátar aldir.
Í svipnum harða sést ei hik né los,
á svolavöngum allir drættir kaldir.
Þó þykir fálát — vantar viðmót gott,
en von er til að daufan þokka bjóðir:
Guð fékk þér engan undirlendisvott
að yfir gleðjast, líkt og barni móðir.

Já, þú ert ófrjó, vingast vildir þó
við vorið fagra’ á löngu horfnum öldum,
og vorið brosti, en því var um og ó
að eiga þig og slá þeim grænu tjöldum.
Loks gekk það frá, það gaf þér engin blóm,
en grimm í skapi verður mörg sú kona,
sem les í kjöl þann beiska dauðadóm
um daghvörf ásta og lífsins gróðurvona.

Og liðin eru árahundruð mörg
frá ,,uppsögn“ þeirri, er frá þér læddist vorið.
Þú stóðst hér síðan ástlaus, þurr og örg,
þótt aldrei hafi á taugaveiklun borið.
En bólgnum augum horfirðu’ út á haf,
ert harðúðleg við Ægis kátu dætur.
En Norðri títt þér eina glaðning gaf,
að grúi þeirra slasast þér við fætur.

Guð hjálpi þeim, sem hrekur þarna’ að strönd
og haf síns reiði eiga við að stríða.
Sé bylur, nótt og Norðri á aðra hönd
má nærri geta’ um höfuðefni kvíða.
Í slíkum barning æðra’ og undanhald
má allra síst um formannshugann sveima.
Þeir steypast ella’ á Stigahlíðar vald
og stingast inn í týndra manna heima.