Landnámsminni

Ef landnáms-menn, við hundrað ára hvörf,
af hrósi sínu mættu óminn heyra,
þeim fyndist eflaust gylla gjaldlaus störf:
hvað grafnar dygðir láta vel í eyra!
Að setja, um þau fyrirmenni, fund
Hver fær um væri, skjötlist Íslendingum?
Sem vita glegst, að það er landnáms-lund,
Sem lávarðs nafnið prýðir góð-minningum.

Og tilhald er um tóftir Selkirks jarls
f túni grónu, þar sem norður falla
Þær Nið og Móða, um miðja breiðu dals
í mörk og sléttu Vínlands, austan fjalla —
Hann manna fyrstur fararhugann gaf
Því fólki, er landið unnið hefir þannin.
Og frumbýlingnum frægðin stafar af,
svo fellur ljómi á daufan aðalsmanninn.

Og frumherjanna uppihald í eymd
Til æfintýra manndáð vora lokkar.
Og störfin þeirra, bæði geymd og gleymd,
vort gengi urðu og landvættirnir okkar.
Svo stundum finst oss hér, að hjá sé sett
vor happlaus öld, og jörðin tekin vera,
og hvergi að nema nýjan, auðan blett,
svo nú sé framar ekkert stórt að gera.

En næg er auðn fyrir æðri landnáms-menn.
þá alt er byggt og hvergi land að finna,
þá verður eftir lengsta leitin enn:
úr lífi og jörðu farsældina vinna!
Þó Fjörgyn verði merkt og mæld sem blað,
frá marmara-grunn’ að efstu jökul-brúnum,
er frægðin stækkuð, við að þýða það,
sem þar er skráð, í allra hluta rúnum.

Svo minnumst ei á biturt strit og stríð
né stutta ævi, löngu týndar grafir,
og allt það fjör, sem fórst í miðri hlíð,
né förlað þol og bestu vona tafir.
Því hvern skal segja sælli en landnáms-mann?
Með sigur-hug í ljóði og handar-taki,
með nýja og víða veröld framundan,
og vegleg óðul feðra sinna að baki.