Allt í hendi guðs

Himnasjóli, allra drótta drottinn,
dagsins gjafi og þúsund sólna vald.
Hvað er að þér — ertu' úr völdum dottinn
eða bilað mildi þinnar hald?
Hvað er að þér — ertu á ljósi þreyttur?
Áttu, guð, við skuggavætti mök?
Hví er myrkur? Eitthvað ertu breyttur.
Aldafaðir, seg þín duldu rök.

Seg þín rök að leyfa heift og heimsku
höfuðvald, en glata viti og dáð.
Þessir tímar grafa Krist í gleymsku.
Guð á hæðum, veiztu engin ráð?
Er ei unt að krýndir skálkar skilji
og skelfist sína glæpasmognu sál?
Sendu líkn að kanna harmsins hylji;
henni er löngu fótaferðar mál.

Sollin tár og blóði drifnar bænir
brenna senn þínn dýrðarofna stól.
Á þig stúrið gervalt mannkyn mænir,
mikli guð, og þráir yl og skjól.
Aldrei stóðstu svona firna fjarri;
fólst þín tign er sárast hrópað var?
Aldrei reyndist fálát þögn þín færri,
því fast er reynt að hlera guðdómssvar.

Enn um skeið á drottins dýrð skal trúa
og dreyma þessa himinbundnu náð, —
enn um stund að helgum drefjum hlúa
og hlakka til að gæzkan leggi láð.
En meðan belja blóðs og neyðarelfur
og brothljóð þrymja' um endilangan heim,
dýrðartildrið titrar alt og skelfur,
tómhljóð glymja' í hindurvitnum þeim.