Hjálmar Lárusson listskurðarmaður

Kveðja vil eg þig með litlu ljóði,
lágum tón þótt rauli harpan mín;
hefir svipast að þér oft í hljóði
órór hugur víða um löndin sín.
Þar sem valdi viska og þroski beita,
veit eg nú að dvelur andi þinn.
Á hinna vegum þarf ei þín að leita;
þar ertu ekki, horfni vinur minn.

Þú gast aldrei lotið neinu lágu;
lund var hrein, sem vordags geislablik.
Þú varst ætíð stór í stóru og smáu,
stefndir beint og þekktir ekkert hik.
Fróður, ræðinn, gestrisinn og glaður,
gekkst þó aldrei fjöldans brautir á,
því er víst að þér er búinn staður
þar sem hreinu hjörtun lifa og slá.

Far þú heill að helgum Mímis brunni,
heill og nem þar stór og fögur lönd.
Listagyðjan, sem þér ávallt unni,
aftur leiði þig við sína hönd.
Þín mun fagna sálin sannleiks þyrsta,
er svölun fær úr undralindum þeim.
Þar mun verða kennt að ráða og rista
rún, sem enginn skildi í þessum heim.