Minni Vesturheims

Önnur lönd með ellifrægð sig skreyta, 
ævalöngu dauðum kappa-fans, 
út í dimma fornöld lýsa’ og leita 
lífsins perlum að, og heiðurskrans. 
Þú ert landið þess er dáð vill drýgja, 
dýpst og sterkast kveður lífsins brag. 
Þú ert land hins þróttarmikla’ og nýja, 
Þú varst aldrei fegri’ en nú — í dag. 

Önnur lönd í kónga-dýrð sig dúða, 
dýrast meta fágað líf í sal. 
Hér er starfið skærara’ öllum skrúða, 
skýrast aðalsmerki snót og hal. 
Hér er frelsið lífsins ljúfust sunna, 
líka fólksins öruggasta band. 
Allir þeir sem frelsi framast unna 
fyrst af öllu horfa’ á þetta land. 

Vesturheimur, veruleikans álfa, 
vonarland hins unga, sterka manns, 
fyll þú móð og manndáð okkur sjálfa 
móti hverjum óvin sannleikans; 
lyft oss yfir agg og þrætu-díki 
upp á sólrík háfjöll kærleikans. 
Vesturheimur, veruleikans ríki, 
vonarland hins unga, sterka manns!