Af skipsfjöl

Upp úr hafi yfir sollin djúpin,
öldugrafin, týnd og drukknuð lönd,
þarna lít ég þokast fjallagnúpinn.
Það er Íslands hvíta móðurhönd!
Feðrajörðin yfir blá-auðn boðans
breiðir faðm og ljósið, sem hún á,
hefst við sól í möttli morgunroðans.
Mér að baki er gærdags sunna lág.

Byrlaus fór ég út á karga unni. –
Afturkoman væri ei svona brýn
hefði ei eins og æskuljóð í munni
austanblæsins verið hvötin mín.
Hlakkar ekki þráin til að þakka
þeim, sem ollu, og taka þeim í hönd
þegar yfir hafsins blakka bakka
bendir til sín minna frænda strönd?

Lánsæld er það létthlaðinn að mega
lækka segl í fegins-höfnum skjótt.
Hvað er heimvon, örbirgð manns né eiga
eftir langa hungur-vöku nótt?
Vitkað barn, með tveimur tómum mundum,
til þín sný ég, æskudrauma grund. –
Það var stundum flónsgull sem við fundum
fyrir handan þetta breiða sund.

Ég kem engi afrek til að vinna,
ættjörð mín! En finna skal hjá þér
stuðlaföllin fossboganna þinna,
fjallaþögn, og gullið ætlað mér!
Því ég kýs í kjöltu þinni að lúra,
kyrrt og sælt og vaggast blítt og rótt
sólskinsfangi og skautum þinna skúra,
skemmtidrauma vaka um sumarnótt.

Ég hvarf heim í hópinn þinna drengja
hingað, móðir, til að fá með þeim
aftur snerta upptök þeirra strengja
er mig tengdu lífi og víðum heim.
Hingaðkoman yrði ei unun síður
ekkert boð þó fyrir mig sé gert.
– Kom þú blessað óskaland og lýður
ljóða minna – hvernig sem þú ert!