Fyrr og nú

Þitt sakleysi – það er týndur gripur,
þinna kinna nú er fölnuð rós,
brosið þitt er syndarinnar svipur,
sjónar þinnar döpruð eru ljós.
Illa smyrslin bæta roðann blygðar,
blæja glituð feimni, sem er misst,
dýrar perlur tárin hreinnar tryggðar,
tjón það fegrar engin prjálsöm list.

Silkið þína svívirðing ei dylur,
snjóhvitt línið verður dökkt á þér,
dauða og rotnun gröfin glæsta hylur,
gleðin uppgerð sem þinn harmur er;
viðurstyggð, er keyptra kossa læti
koma á eftir hræsnisfullum grát,
syndar óvit er þín ofsakæti,
örvæntingar þinnar ringlað fát.

Sá ég þig í sakleysinu ljóma,
sólin brenndi þinn hinn fagra lit,
varstu i dalnum blómið allra blóma,
blekkti þig ei heimsins prjál né glit.
Liljan hvíta, himindöggin skæra,
hreinan sem þinn vættu meyjarfót,
sýndust mér af sálu þinni læra
sólarfögrum himni' að brosa mót.

Fyrr í þinni fátækt auðug varstu,
fegurð búin líkt sem dygðar hjúp,
hulin flíkum hjarta flekklaust barstu, –
himinperlu varpstu í sjávar djúp.
Hvernig ertu hröpuð, stjarnan bjarta,
heiðum nið'r af þínum dygðar stig?
Rósin fagra, náði naðran svarta
næmu biti svo að eitra þig?

Hríðin kalda, döggin lofts mun lauga
leiði þitt, en ekkert mannlegt tár;
á þér hvíli himins líknar auga,
harmi þrungnar síga láttu brár;
lokkum slegnum höfði grátnu hneigðu
hans að fótum, öll sem græðir mein,
glæstu skráði, gulli' og perlum fleygðu,
guði skína fegurst tárin hrein.