Jóhanna Eiríksdóttir Kúld (s.hl.)

Ey veit ég standa
iðjagræna
undir heimskauti
í höfum norður,
þars um miðnætti
marar öldur
svipi sveipa
í segulljósum.

Láta þar löngum
lagar bárur
fimlega framið
forna leiki,
og alhvítan
Ægir breiðir
silfurdúk
fyrir sólar herra.

Þar stóð á eyju
í ástarfriði
bjartleitt blóm
búið yndi;
sýndist meyja
fyrir manna sjónum,
en daglilja
fyrir drottins augum.

Faðir og móðir
mjúkum höndum
henni hjúkruðu
og hjarta prýddu,
bölvi bægðu
og birtu létu
skæra skína
á skamman blóma.

En unnusti
við aðra hlið
vatt að vegfagri
vonar augum –
dáð var í draumi,
dagur í fjarska –
braust morgunsól
af marar öldu.

Lyftu höfði
við ljóss komu
blómknappar bundnir
böndum grnum,
hugðu að himneskar
hrynja mundu
morgundöggvar
af meginblóma.

Hún er dáin, horfin út í dauðann!
Hún er liðin, þessi bjarta sól!
Og vér störum geiminn út í auðan –
allt er hljótt og dimmt um jarðar ból.
Geisla slær á grasi vaxið leiði –
gráttu, móðir! Þín var þessi mey!
En í gröf er eilíft ljós og heiði,
auga dauðlegt þó það sjái ei.

Hún er dökknuð, himinstjarnan gljáa,
hún er dáin, þessi fagra sól –
nei, hún líður gegnum bogann bláa
björtum nærri himins-engla stól.
geislarák ég sé í lofti líða:
Logarúnum skrifar nornin köld
ítrar meyjar ævistafinn fríða
eilífðar á fagurbláan skjöld.

Gæska hjartans, gáfur andans ljósar
geisla bjart við minnisskjaldar hvel;
fjör og dyggð og fegurð meyjarrósar:
Fast er það, þótt annað tæki hel.
Garðarsey, þú geymir dáinn blóma,
geisli hann á þig um alla tíð!
Yfir þínum tindum lít ég ljóma
ljóssins mey, sem var svo góð og blíð.