Guðlaug Ragnhildur Sveinbjörnsdóttir Egilson

Fagra rós, úr fögrum æsku-blóma 
flutt af drottins meginstyrku hönd, 
þér vér kveðju hinsta látum hljóma –
hér er kalt, og daufleg jarðar lönd. 
Lífsins brúður! fegurð varstu vafin, 
vissir ei af heimsins synda-her; 
dauðans brúður! dáin, fölnuð, grafin! 
drottinn blessi þig og hjálpi þér! 

Þú varst fædd til þrautar og til harma! 
þungt er oft að skilja drottins veg! 
Jörðin breiðir breiða móður-arma, 
byrgir lífið köld og dauðaleg. 
Hugur þinn á hærri stöðvum dvaldi, 
himni nær, og sér þar yndi bjó; 
svaf þar einatt sætt á lilju-faldi 
saklaus andi þinn í djúpri ró.

Svífðu nú á svanahvítum skýjum 
sólarbjört frá dimmum jarðar stig, 
sæl og búin brúðarfötum nýjum, 
beiskt er samt að verða að missa þig! 
það er sagt, að þungt sé ei að deyja, 
þó að flestum virðist dauðinn sár –
hitt er víst, að þyngra er að þreyja, 
þyngst að fella sífellt harma-tár.