Skilnaðarkveðja

Ljós mér skein á lífsins braut,
vina mín og sann-nefnd systir!
saman meðan áttum vistir;
aðra betri’ eg aldrei hlaut.
Ljósið það er liðið hjá,
skuggi felur skinið bjarta,
skal ég nú með angrað hjarta
burtfarandi bak þér sjá.

Burt — og meir en bæjarleið!
burt í heimsins álfu aðra; —
af þér missa sjónir þaðra,
gengur næst þeim dapra deyð.
Varla því að von mín er
aftur þig með augum líta.
Efsta fund er sárt að slíta,
fyrst ég má ei fylgja þér.

En um sáran söknuð minn
ætti ég samt ei að hirða;
öllu meira skyldi virða
heilla-vænan haginn þinn.
Því ég gleð mig von þá við,
að þér gangi heill að höndum
heims á blómgu vesturlöndum.
Og ég þess af alúð bið.

Sú er vonin samt ei byggð
Vesturheims á gulli’ og gæðum;
grundvölluð hún er á hæðum
þar sem mær er metin dyggð;
byggð á þeim sem blessan hét
góðgjörnum og hjarta-hreinum;
hans ei loforð bregðast neinum;
hann mun blessa hvert þitt fet.

Get ég því — og örugg er –
honum þig á hendur falið;
hann til þess í minn stað valið:
umbun góðs að greiða þér.
Hann einn er, sem getur gjört
þungan skilnað þolanlegan;
þrekið eflir, mýkir tregann,
elskan hans, svo blíð og björt.

Elskan hans er allstaðar.
Báðar erum hans í höndum,
heims að-skildar fjærst í löndum
heilagt samband höfum þar.
Bænir, sendar báðum frá,
hans sam-einast hástól viður;
hvor um anna’rar velferð biður.
Blessar Drottinn báðar þá.

Samvist búin okkur er
dýrðarljóss á löndum skærum,
langtum fegri’ en þó að værum
alla daga ásamt hér.
Langt er ekki lífið manns.
Guðs því felast gæzku viljum.
Guðs í nafni þannig skiljum.
Farðu vel í friði hans!