Máría gef mér mælsku til

Máría, gef mér *mælsku til
megi eg diktan vanda,
verði á þessi vísu skil
vegsemd heilags anda,
þína dýrð eg þenkja vil,
þig bið eg hjá mér standa
þá eg kem í vanda.

Láttu mig frá löst og vél,
lífsins brunnurinn, ganga,
miskunn þína, Máría sæl,
mjúka vilda eg fanga,
mér mun verða *kinnin *kæl,
kem eg í ánauð langa,
frost og fjötra stranga.

Eg mun bæði barður og brenndr,
byrgður í eldinn heita,
fjötrum s‹p›enntur um hendur og fætr,
fæ eg mér ekki að neita.
Hratt skal til þín hugurinn sendr,
heiðurinn guðdóms sveita,
þangað er líknar að leita.

Fyrir þá dýrð þú *frelsir mig,
fyrst að eg vil greina,
skuggsjá drottins skapaði þig,
skýling allra meina.
Máría, drottning merkilig,
miskunn gef mér hreina,
mun eg þá ekki kveina.

Brúðurin drottins, biður eg þig
brátt af kraftalínu,
fyrir þá aðra frelstu mig,
frygðina að vær týnum.
Himna kóngurinn huldi sig
hreinn með líkam þínum,
skrýddist skapara mínum.

Þig bið eg mér fyrir þriðju grein
þína miskunn veita,
fæddir þann enn fríða svein,
fagur má drottinn heita,
hóf hann sig með hold og bein
yfir himin og sólar reita
og allra engla sveita.

Frú Máría, frelstu mig
fljót úr öllum vanda,
lifandi frygðin listulig,
lát mér ekki granda.
Skuggsjá drottins skapaði þig,
skyggð með guðdóms anda,
byggðin lofts og landa.

Hrein sem drottinn hóf þig þá
héðan með fínu merki,
kipptu mér kvölum í frá,
krafta brunnr enn sterki.
Mildi þína og miskunn ljá
mér að góða verki,
svo eg firrunst flærðar serki.

Sálina hefi eg í syndum mætt,
sjálfur má eg það skilja,
margs konar jafnan mælt og rætt
móti drottins vilja,
aumar syndir aldri bætt,
vil eg nú við þær skilja,
guðdóms geymi lilja.

Dró eg mig fram með dramb og heiðr,
dýrð hreinlífis brun‹n›a,
furðu var eg þá flatur og leiðr,
eg firrðunst gott að kunna.
Orðinn ‹em eg› að illu greiðr,
eg hefi raun þess funna,
þér á þjóð að unna.

Veraldarlán, eg vilda það
vesligum aldri veita,
þó fátækir mér færðist að,
færi lífs að leita,
bað eg þá verða í burtu í stað
með bræði og *illsku heita,
góðu gjörða eg neita.

Var það eigi eð versta skjal
víst af góðum sanni,
hata þann mest að heiðra skal,
hamingjan trúi eg það banni,
hann fór loginn með hefðartal
héðan frá mínu ranni,
himnaríkis svanni.

Dáliga hefi eg drekktan mig
í dauðans langri pínu,
er sú hjálp að heita á þig
af öllu hjarta sínu.
Drottins brúðurin dásamlig
dugi nú skáldi þínu
með hæstri *hjálpar línu.

Lofar þig bæði loft og sjár,
legir og sólin fína,
dögg og skógar, dalir og *ár,
duft og kornið vína,
ævinliga meðan öldin stár
æðst á tungu mína,
fyrir mjúka mildi þína.

Ave Máría eg elska *þig
af öllu *mínu hjarta,
gracia plena, geym þú mig,
guðdóms höllin bjarta,
dominus tecum. dásamlig,
*dýrðin þín mun skarta
hæst yfir heimsins parta.

Benedicta, þú blessuð er,
brúðurin himna halla,
in mulieribus ætla eg mér
yður að fótum falla,
et Benedictus ann eg þér,
*eðlu blómið snjalla,
eg skal á þig kalla.

Fructus ventris fagnaðar grein,
*fel eg hér úti alla,
kveðjan þessi kom þér hrein
þá kóngurinn himna halla
huldi sig með hold og bein,
heiðurinn guðdóms palla,
enn skal eg á þig kalla.

Tui er þar með tempruð orð
traustur geisli kvenna,
launa því fyrir ljóðagjörð,
lát mig ekki brenna.
Þú ert enn *hæsta hjálparönd,
hróðurinn þigg þú þenna,
eg skal til þín renna.

Amen. Þú ert mitt öruggt traust,
eg vil þetta greina.
Amen. Þú ert að öllu hraust,
yndisblómið hreina.
Amen. Aldri lát mér laust
svo öngra kenni eg meina,
þig tel eg æðsta eina.