Minni Jóns Sigurðssonar

Þú hvíti ás, er bjarta brú
Bifrastar ætíð tryggur geymir,
þar undir marar aldan streymir,
kærlega sértu kvaddur nú!
Oft namstu jökul aldinn finna,
öflugur neyta handa þinna,
þar birtir sólin blíð og hrein
Brísingamen við Singastein.

Þegar þú snemma í vöggu varst,
varp á þig Saga ljóma hreinum,
himneskri lyf við margra meinum;
Sigföður sigurvönd þú barst;
gullfagurt bros á glöðum kinnum,
glampandi enni af fornum minnum,
þar sem að Herjans vígð með vín
Valhallar sólin endurskín.

Komdu nú sæll, um svalan sjá
sólbjörtum leiddur Drottins höndum,
kvaddur með hreinum hug af löndum,
glaður í lund, með ljósa brá!
Álfröðuls geislar ennþá boða
Íslandi fagran morgunroða;
þú lyftir blæju fyrstur frá
sem fyrir sælumorgni lá.

Veiztu, að af þér leggur ljós
ljómandi skært um norðursali,
og gyllir fjöll og djúpa dali,
úr draumi vekur sofna rós?
Því þú ert góður vörður goða,
gullfögrum krýndur morgunroða,
og á þér Herjans vígð með vín
Valhallar sólin endurskín.

Fjandskapur ei né flærðin ljót
festi þér á, þó sumir reyni
að verða þér að þraut og meini
og þykjast sýna vinahót.
Taktu nú hér við hreinu minni,
af hjarta veittu og glöðu sinni!
Og miklu fleiri en finnast hér,
farsældarinnar óska þér!