Glámsaugun

Hann hóf upp saxið, en hæfði ei neinn
af hopandi Þorbjarnar sveinum.
Í orustum hafði hann aldrei misst
svo ákosinn höggstað á neinum –
Hann hóf upp saxið með hinsta þrótt
og hné upp að rúmstuðli næsta
í örends manns stelling og starði út í horn
með stálhönd að skeftinu læsta.

Þeim fannst um þann röskleik sem rétti þar fram
á rúmstokkinn armana digra.
Sjálft ólánið tók það nær tuttugu ár
þá tápmiklu handleggi að sigra.
Og sterklegt var fangið sem strauminn klauf fyrr
í strengjum og leysingajökum,
og enn voru þreklegar axlirnar hans
sem orkuðu steinþyngstu tökum.

Um ennið hans mannvit og athugun skein,
ó andagift sú væri að farast
sem vissi og skildi, að lífshætta lá
á leið sinni en kunni ekki að varast.
Og enn var sem hljómuðu hyggjudjúp svör
og hæðnin frá snjallyrtum munni
sem spottast að ofsókn og yrkja í tráss
við útlegð og forlögin kunni.

En fast hafði kreppt að hans fádæma kraft,
í fleti á hnjánum hann varðist
og dauðvona um útlegðar dægur sitt eitt
hann deildi við fjöldann og barðist –
til falls hans var liðsmunur einhlítur ei,
til úrslits kom helfarar sóttin.
Og fjandmanna vopnin hann hafði ekki hræðst,
hans hugraun var myrkrið og nóttin.

Og höggsins hann missti það síðasta sinn
er saxinu mundaði hörðu,
úr horninu dimma því draugsaugu Gláms
úr dauðanum við honum störðu.
Svo myrkrinu og ljósinu lémagna úr
hann leið út af. – Nú var hann stiginn
úr sektum við lífið í sættir við hel,
um síðir. – Hann Grettir var hniginn.

Þau Glámsaugun eltu sem ógæfan hann
um útlegð, um sektir, um harma,
frá skammdegis lágnætur hólmgöngu hans
við hjátrúar meinvættinn arma.
Svo örðugt varð honum það einvígið grimmt,
að aflið sitt hálft lét að veði.
Hann sigraði nauðlega, sæmdinni hélt,
en seldi þar mannlán og gleði.

Og þaðan af kveldrökkrin hvesstu á hann
Þau kynlegu Glámsaugun stóru,
því reimleiki aldar hans að honum fór,
það illfylgjur tímanna vóru.
Úr griðlausri ævi þau gríndu á hann
og gægðust úr dauðanum köldum.
Þau stara úr svartnætti sögunnar enn
þó sé hann nú lík fyrir öldum.

En bjart er um frægð hans og íþróttir enn.
Er íslensku mannsefnin þroskast,
sem ætla sér víðfrægð og vona sér þess
að vinna það allt sem er horskast,
úr sögunum eldgömlu ósagt ef þú
um afreksmanns dæmið þá fréttir:
„Mér hugnast að verða eins hraustur og stór
og hygginn og djarfur sem Grettir.“

– Þú fulltíða maður, er hefur sem hann
mætt húmseturs draugunum fölum
í eðli þín sjálfs, eða utan úr heim,
og átt við þá, sigrað með kvölum,
hvort sérðu ei stundum, er situr þú einn
og sólin er runnin af glugga
en veður í skýjum ið tómláta tungl,
sem tindri í glámeyga skugga?