A 183 - CXXXVII [137.] sálm. Super flumina

CXXXVII [137.] sálm. Super flumina

Var einn spádómssálmur um þá babýlonesku herleiðing, má og nú syngja í móti þeim sem ofsækja og hæða Guðs orð og hans kristni.´

Á bökkum vatna í Babýlon
beiskliga þar vér sátum
þenkjandi upp á þig, Síon,
þreyðum með stórum grátum.
Vér hengdum upp með hörðum móð
svo hörpur sem vor organ góð
á vatnsins viðarkvistum.
Þann sem að er í þeirra land,
þar mun hann hljóta last og skand
og hvörs kyns harma vistum.

Þeir sem oss höfðu í herleiðing
haldið um langa ævi,
heimtu að vér af harma bing
hljóðandi vísu kvæði,
ágirnast svo í gjörðri þrá
gleðinnar söng af oss að fá.
Ó, kæri, kenn oss að syngja
lofkvæði þau með listar tón,
lærðir að dikta í Síon,
með kátum orðum klingja.

Vér kunnum ei í vorri raun
víst sem nú ber að höndum
Guði að syngja sætan tón,
settir í ókunnum löndum.
Jerúsalem ef gleymi eg þér,
þá mun hin hægri hönd af mér
og víst meðan eg lifi.
Ef Síon eg afhuga verð,
aum þá mín tunga að hún sé gjörð
og grædd við góminn blífi.

Ef eg er ekki jafnan vís,
Jerúsalem, þín leita
og frygðar minnar fyrstan prís
færa skal þér og veita.
Menn Edóm þú, Guð, minnst upp á
með Jerúsalems dögum þá
hrópandi þeir upp þjóta:
„Rífið niður, rífið niður,
rótið og leggið velli viður,
borgina skulum vér brjóta.“

Þú brákuð dóttir í Babýlon,
brotin og lögð í eyði,
lukku hljóti sá launa kann,
líkt fyrir þína veiði.
Þinn stoltan móð og stærilát
þér steypir svo í líka mát,
sem þú lést mörgum meta,
þeim verði vel
sem þín börn smá,
þrífa og dengja steininn á
og eyða allt þeir geta.