A 166 - LI [51.] sálmur. Miserere mei Deus

LI [51.] sálmur. Miserere mei Deus
Er ein góðfúslig bæn um fyrirgefning syndanna og eina góða samvisku og náð heilags anda.

Nú bið eg, Guð, þú náðir mig,
nægð miskunnar eg beiði þig,
afplána öll mín illsku hót,
eg veit mín brot svo mörg og ljót.
Illsku mína þú af mér þvo
og allar syndir líka svo,
því eg meðkenni mína synd,
í mínum huga hún er ei leynd.

Mót þér einum í mörgum last,
mjög eg braut og syndgaðist fast.
Öll er þín ræða öruggt ráð,
svo allir biðji þig um náð.
Því eðli vort er allt í synd,
elligar væri ei náðin reynd,
þú sigrar þá sem soddan trú
setja ekki í hjartað nú.

Sjá, hér getinn í synd eg var,
svo mig hingað mín móðir bar.
Allan sannleik elskar þú
og leynd þín ráð mér sýndir nú.
Þú hefur sýnt hvörninn eg er,
haldinn í synda girndum hér,
áður vissa eg ekki það,
fyrr en þín viska mér kom að.

Dreif á mig sjálfur, Drottinn minn,
dýrðligt ísóp og miskunn þín,
snart kannt þú mig af syndum þvo
svo eg verði hvítari snjó.
Þetta ísóp er þíns sonar blóð,
það oss hreinsar af synda móð,
láttu mig heyra þín lystug orð,
svo gleðjist þau bein
sem hrygg voru gjörð.

Sjá þú ekki til synda mín,
slétt og afmá illsku og pín,
skapa mitt hjarta skært og hreint
og skíran anda ljóst og leynt.
Útskúfa mér ei frá ásján þín,
en anda helgum halt til mín,
gef mér aftur gleði og náð,
glaðan anda og stöðugt ráð.

Vantrúuðum eg vísa vil,
á veg þinn þér að snúast til,
frels mig, Herra, minn hjálpræðis Guð,
af hættri blóðskuld og allri neyð.
Mínar varir, minn Guð, upp lát,
að munnurinn lofi þig með gát,
ef þú vildir vort offur fá,
eg vildi það fram láta þá.

Auðmjúka önd aktar Guð mest
og angrað hjarta hann líður best,
Síon veit þú, Guð, sæmd og náð,
svo Jerúsalem byggist upp með dáð.
Það er þín kristni kær og hrein,
kallandi þig að bæta mein,
þess háttar fórn að þú vilt fá,
á þínu altari láta sjá.

Heiður sé Guði himnum á,
hann vill oss sína miskunn ljá,
þar fyrir alltíð þökkum vér,
að þín gæska hún er oss nær.
Guðs einka son vort eilíft traust,
jafnan vér lofum með hjarta og raust,
anda helgum ætíð með,
um allar aldir dýrð sé téð.