A 153 - XII [12.] sálm. Saluum me fac

XII [12.] sálm. Saluum me fac
Er ein klögun þegar Guðs orði verður spillt fyrir hræsni og rangan lærdóm og þegar illa gengur til í kristninni.
D. Mart. Luth.

Lifandi, Guð, þú lít þar á
og lát þig aumka þetta,
þína þjóna rétta vér finnum fá,
oss fýsast margir að pretta.
Þínu guðdómsorði þeir gefa ei vakt
og gjörsamliga hafa trúna forlagt,
meðal allra mannsins sona.

Þeir kenna jafnan fals og svik,
sem þeir með vísdómi finna,
þeirra hjarta er ei samþykkiligt
Guðs orð rétt að inna,
því einn vill þetta en annar það
svíkjandi oss með manna ráð,
en sýnast þó helgir utan.

Guð vill þann lærdóm uppskera
sem fals og lygð er í bundið
og þeirra tungur opinbera
sem skruma á margar lundir.
Vér höfum rétt og maktina í fang,
hvað vér segjum skal hafa framgang,
hvörjir eru þeir sem oss mega straffa.

Því segir Guð: „Eg vil til sjá,
þeir aumu leggjast undir,
sína sorg og sút þeir mér tjá
en hafa þó náð hjá mér fundið.
Mitt hjálparorð skal ganga fram
gjarnsamliga við hvörn kristinn mann,
glaðliga mega þeir því treysta.“

Sjö sinnum verður silfur í eldi reynt,
svo að klárt megi finnast,
svo geymi nú Guðs orð hjartað hreint,
á hvörri stund skal þess minnast.
Það vill fyrir krossinn verndast best,
sem vitnar Skriftin allra mest,
þess kraftur mun aldrei linna.

Ó, mildi Guð, þá minnst þú nú,
þín mildu orð að vernda,
en falskri kenning frá oss snú,
fasta trú gjörðu oss senda.
Þínir óvinir ei orka þá
oss að veita grand né þrá,
því þú einn mátt því af venda.