Sigurður skáld Breiðfjörð

Rökkva tekur, röðulgeislinn fagur
rennur skeið, og nemur hvíldar stað;
brunar gríma, burt er gleðidagur,
blundar fuglinn, skært sem áður kvað.
Endurkveðið Ísa fornu tindar,
elfur, skógar, vötnin, bára dökk,
Hróðrar gyðjur harmaslætti mynda,
harpan ljóða megin sundur hrökk.

Hann sem kvað um kónga fornaldanna,
kyrjur vals og laufa dreyrgan gný,
gullna hjálma, glamur brynþvaranna,
gildar hetjur dauðans köfum í,
soltna varga, er svelgdu nái kalda,
sigurhrós og hefndarfjötur bráð,
blóði flotna brúði föðurs alda
er bifaðist sem á veikum Iéki þráð.

Hann sem kvað um himins knatta raðir —
— helgra guða afli studdur var —,
merkur, jökla, menn hvar Ijéku glaðir,
mastrajór þar skelfdu bárurnar;
lýð gleðjandi ljóða harpan skæra
lék dillandi heyrnarsölum í;
Grænlandstindum gjörði brag að færa,
þó grúfðu að höfði örlaganna ský.

Hann sem skírt með skálda anda hreinum,
skrauti dyggða prýddi sérhvert fljóð,
eins og rós á aldinviðar greinum
upptendraði heita kærleiks glóð;
vinar hönd sem viðkvæmasta hjarta,
von indæla, óttablandið tjón;
meistarans fagra myndasmíðið bjarta
málaði best með hugar skarpri sjón.

Sigurður Breiðfjörð sálarauðlegð gæddur
sífellt kafinn lífsins umbreyting,
vísdóms gyðju varstu eflaust fæddur,
verkin sýna Ijósa sannfæring.
Við moldir þínar mennta- og lærdóms vinir,
mæla slíkt, því fjörugt hitnar blóð,
fáir munu frerajarðar synir,
fegri kveða rímur eða Ijóð.

Ó, hve skært þinn andi skálda fagur,
útmálaði tveggja heima blóm,
margbreytt leið og misjafn gæfudagur
mætti þér með svo látandi róm:
„Vertu hetja háður grimmu stríði,
hræðstu ei, þó blæði sár og kaun,
þú munt sigra, sál þín ekki kvíði!
Sigurkróna geymd er þér í laun!"

Kaldir boðar kólgu mótlætinga
klufu sig um íturmenni þó,
bitur skeyti brjóstið réðu stinga,
blandinn tárum skerf að vörum dró.
Ljóðsnillingur leystur fjötrum ertu,
lífs í sölum kveður heill og frí,
Breiðfirðingur sæll um eilífð sértu,
sólfagrari lausnarans höndum í! *

— — —

* Neðanmáls í Norðra stendur: Ljóðmæli þessi eru orkt af konunni Guðrúnu Þórðardóttur, á Gróustöðum við Gilsfjörð, og hefi ég leyft mér að setja þau í Norðra.

J. Borgfirðingur