Vísur Fiðlu-Bjarnar

Björn hét maður skagfirskur og kallaður Fiðlu-Björn fyrir því hann lék manna best á fiðlu. Lagði hann það eitt fyrir sig og fór um héruð með íþrótt þá og hélt sér uppi við það. En það var forn trú að álfar og ýmsar vættir sæktu þar mjög að er fiðla væri leikin, en englar að langspilsslætti. Ekki verður margt fundið frá Birni að segja nema það, að eitt sinn fór hann villtur úti í myrkri og þoku með fiðlu sína. Settist hann þá fyrir að lyktum undir steini eigi alllitlum og tók ráð það til skemmtunar sér að leika á fiðluna. En   MEIRA ↲

Björn hét maður skagfirskur og kallaður Fiðlu-Björn fyrir því hann lék manna best á fiðlu. Lagði hann það eitt fyrir sig og fór um héruð með íþrótt þá og hélt sér uppi við það. En það var forn trú að álfar og ýmsar vættir sæktu þar mjög að er fiðla væri leikin, en englar að langspilsslætti. Ekki verður margt fundið frá Birni að segja nema það, að eitt sinn fór hann villtur úti í myrkri og þoku með fiðlu sína. Settist hann þá fyrir að lyktum undir steini eigi alllitlum og tók ráð það til skemmtunar sér að leika á fiðluna. En er hann hafði leikið eigi allskamma hríð heyrði hann þetta kveðið í steininum: Mér verður hússins dæmi o.s.frv. . . . 
    Vísurnar nam Björn. Er sagt hann færi frá Daufá en ætti þar heima er hann heyrði vísurnar kveðnar í steini neðan Reykjavalla í Tungusveit.   ↑ MINNA