Erfikvæði eftir Hannes Bjarnason prest á Ríp

Skáld er fallið að foldu,
frægt að rímis gnægtum
eðlis mærð réð miðla
minnur engum sinna
aldar þofta en eftir
aldir minning halda
merki skálds mærða styrkva
meðan, hrun eyjan þrumir.

Kunnur að fríðstu kenning
klerkur snjall ræðu merkur
leyfður af lýð, sem hæfði
ljóss vegu beindi þegar
sannrar trúar með sönnu
sálarþreks æfðu máli,
hræsinn var hvergi að lýsa
hrekkvísum tæli dísum.

Ættrækinn aldrei matti
arð fyrir heiður skarðan
drengskapar dýra skipan
dáðumrakkur háði,
viðkvæmur ærið aumra
yfir var þrifum*,
boðinn sérhverjum bjóða
beinleik af skapi hreinu.

Gjörfileik, gæddur að auki
gildum líkams snilldar,
rómskær flestum framar,
fimur, kurteis of limu,
þrek var vexti meira
vendilega er kenndist
eljanar ærnu þoli
ítru verkum flýta.

Rökkur, svo gefin rekkum
runnin ævi sunna
nýjast að nú vér sáum
niður beint til viðar
íturt er eitt að geta
orðstír drengla vörðinn
síra Hannesi heyrir
hann, að vættis sanni.

–––––

2.6 Augljóslega vantar hér eitt tveggja atkvæða orð í þessa braglínu.