Þetta koffort með súrum sveita

Eitt sinn var séra Ólafur Indriðason á ferð til Reykjavíkur, og varð honum kofforts vant, þegar hann kom í Öræfin. Þorsteinn tól var smiður, og bað prestur hann að smíða koffort fyrir sig, og lét Þorsteinn þessar vísur fylgja því.

Þetta koffort með súrum sveita
samdi karlinn hann Þorsteinn tól.
Metfé veraldar má það heita
meðan leirnum er fegri sól.
Þar allt ranglæti eigandans
í því rúmast og brestir hans.

Ágirndar kemst á botninn blaðra
belg við öfundar lögð á mis,
heiftræknis skjóða hlið við aðra
hórdóms poki þar andspænis,
guðleysis pungar gafla við,
girndir metnaðar þó í mið.

Ef smásynd fyllir holu hverja
svo hvergi komist mygla inn,
þá er ég viss og þori að sverja
það sé nóg klif á vordaginn.
Góðverkaskrínu þarf og þá
ef þar skal ekki hallast á.