Barns-missir

Eg stóð sem lostinn, leit með ró
inn litla, kalda náinn.
Eg trúði varla, en vissi þó,
þú værir, barn mitt, dáin!
Svo hrökk eg við, í hjartað skar
mig hreyfðarleysið á þér —
en lífs-von um þig lengstu var
ei laust að slíta frá mér.

Eitt augnablik, og um þig var
eg enn við Hel að keppa;
víst hlaut minn rétti réttur þar
að ráða, en hún að sleppa!
Þig, falda inn í faðminn minn,
eg frá henni megna að taka,
og geta vermt upp kalda kinn
og kysst þitt líf til baka.

En svo kom skynsemd, skýr en sár
eg skildi að þú varst liðin.
Mér brann það, eins og öll mín tár
í eldi lægju sviðin,
og strax hvarf sérhver von og völ
úr vilja og mínu hjarta,
mér fanst mér orðið allt að kvöl,
en ætti ei mátt að kvarta.

Svo gekk eg inn og út, hvern dag,
sá allt sem forðum vera,
en fannst það einhvern ógeðs-brag
og einkis-virðis bera,
en komið sviplegt flótta-far
á fegurð alla og blíðu.
En döpur auðn og ami var
mér æ á hvora síðu.

Og morgun hvern við hjarta-þraut
eg hrökk upp til að vakna,
en mundi ei fyrst hvern harm eg hlaut,
né hvers eg var að sakna.
Eg taldi mína minni í,
eg mændi gegnum húmið,
svo festust augun enn á því:
að autt var litla rúmið.

Sá vetur leið. — en langdegin
nú leiða verk úr sárum —
því til er vor og viðreisnin
í verstu kulda-árum.
Nú sé eg, ást mín, andlit margt
um ættsveit barnaríka,
það svipar til þín sérhvað bjart
í svipnum þeirra líka.

Og hvar sem sára saknaðs-kvöl
nú sé eg aðra líða,
það er mér nú svo nátengt böl,
mér nauðir þeirra svíða. —
Þín höndin dauðans hömlum í,
er harmar rofa og mildast,
gat opnað mína elsku, því
sem er þér líkt og skyldast.