Vísa um Mjóafjarðarkosti

Fékk eg í firði mjóa
fyrri um haustið eitt
fjúk og firnasnjóa,
féll eigi reisan greitt;
skreiðin hörð og hestar
hrundu í grænan sjá,
runnu af flúðum festar
fiskum upp að ná.
Mín hafa völd í veginn sest,
veðrin köld því urðu mest;
nú í kvöld skal biðja best
að betur fari en þá.

Mig fýsir í fjörðinn mjóa
þó fengi eg raunir þar;
upp skal eymdum sóa
sem áður hugurinn bar;
græðarans mjúklát mildi
minn sér allan hag,
hann með hlífðarskildi
mér hjálpar nótt og dag,
voðanum eyðir, verndar líf,
veguna greiðir, stillir kíf,
heim mig leiðir, hvar eg blíf,
með heill og gleðinnar plag.

Mjög er hann Mjóifjörður,
menn það allir sjá,
þröngur af guði gjörður
með geysi fjöllin há;
fjöldinn fiskigöngu
fer honum samt í gin;
flyðran veltir vöngum
og villiselanna kyn;
háki, lýsa, hamar og reyð
hvölunum vísa þangað leið,
þar með hnísan bægslabreið
og beitusílin hin.

Lystug landsins gæði
leyfa hann Mjóafjörð,
þar er um holt og hæðir
hrísið um fagra jörð,
lifandi liljublómi,
nær leikur sumarið á,
margur að mínum dómi
mun þar berin sjá.
Eng og töður öldin sker,
inn í hlöður þetta ber,
fuglavöður um sjóinn sér
synda til og frá.

Margur úr Mjóafirði
maðurinn dregur að sér
beinfeitanna byrði
sem best í maganum fer;
skötu og þorskinn þétta
þiggja margur vann,
hlýri og lúran létta
er lögð fyrir ábaggann;
ætaföngin fögur og neyt
farnast löngum þeirri sveit;
eg veit af öngum aflareit
sem er til jafns við hann.

Séð hef eg sveitir fegri
Suðurlandi á,
þær hafa þó magann megri
en Mjóifjörður sá;
raup og rembititlar
rífka öngvan stað,
slíkt eru leigur litlar
þó leggist maganum að;
betri er nægð en brúkið leitt
og bjargarhægð í öllu veitt,
að sitja í lægð með fleskið feitt
fjörinu líknar það.

Miklar Mjóafjörðinn
og mannaskipun þar,
þeir hafa nú vísan vörðinn
sem vaktar sálirnar;
heiðran hundraðfalda
af hjartans innstu rót
þar skulu þegnar gjalda
þýðum guði mót
fyrir það blíða sálnasáð
hann sendir víða um þetta láð
aumum lýð af æðstu náð
og alls kyns meina bót.

Far vel fjörðurinn mjói,
og fáðu af drottni björg;
þér bið eg gagnið grói
og gæðin þúsundmörg;
þegna, bú og bæi,
börn og ektafljóð,
himininn, láð og lægi
hans líknin blessi góð.
Hugsið dást um andar auð,
yður mun tjást þá daglegt brauð,
lifið í ást við ljúfan guð;
svo lykta eg þennan óð.