Kvæði um laussinni ungra manna

Margur gengur gólfið á
að gamni sín;
ekki vildi’ eg angra þá
í orðum mín.
Góði vinur gættu’ að því
og gleymdu’ ei ráði mínu,
hvar þú festir huganum í
hýra ástarlínu
og ásetur með frelsi’ og frí
fljóði blíðu þér að ná.
> Margur gengur gólfið á,
haltu fast við hugarins bý
hringa mætri lín.
> Ekki vildi’ eg angra þá
> í orðunum mín.

Vífin stundum verða blekkt
af vélum ungra sveina;
þeir lofa stundum furðu frekt,
fær það mörg að reyna;
yndishjal er ógurlegt
svo af þeim mega þeir varla sjá,
> Margur gengur gólfið á,
fyrirsjón og mauramekt
mikið hrósa sín.
> Ekki vildi’ eg angra þá
> í orðunum mín.

Bréfin senda breytilig
brúðarefni heima:
Eilífur guð svo eigi mig,
aldrei skal eg þér gleyma,
sálin hreppi heljarstig
ef huganum sný eg þér í frá;
> Margur gengur gólfið á,
af öllum sá eg eina þig
sem elskar, hindin mín.
> Ekki vildi’ eg angra þig
> í orðunum mín.

Handlags öl og brúðkaups brjál
brjótast um að kaupa,
hnífa, spæni, horn og skál
og hópinn drykkjustaupa;
leggja þá við sína sál:
Á sunnudaginn skal eg þér ná.
> Margur gengur gólfið á.
Allt skal halda utan tál
við unga baugalín.
> Ekki vildi’ eg angra þig
> í orðunum mín.

Kögrið, lín og klæðið smátt
kaupa svanna þýðum,
honum lýta finna fátt
hjá fögrum silkihlíðum.
Dálætið um dag og nátt
deyfa engin skepna má.
> Margur gengur gólfið á.
Óvit strangt og hryggðarhátt
hitta’ ef skilja að sýn.
> Ekki vildi’ eg angra þig
> í orðunum mín.

Boðin koma í brúðarstað
að búa til hús og lýði,
osta, brauð og annað það
sem ölföngunum hlýði,
líka’ að brytja lömb í spað
og láta sviðin jukkið fá.
> Margur gengur gólfið á.
Allt er gjört sem biðillinn bað,
búin er hrundin fín.
> Ekki vildi’ eg angra þig
> í orðunum mín.

Nú sem búin veislan var
og veigalín skal festa
þá er kvisað hér og hvar
hann muni vilja fresta.
Aðrir segja ekki par
af honum muni snótin fá.
> Margur gengur gólfið á.
Hann vill burtu halda snar
með herríngslætin (!) sín.
> Ekki vildi’ eg angra þig
> í orðunum mín.

Upp er brugðið allri trú,
ekki villl hann líta
auganu vinstra öllu nú
auðargefni hvíta.
Niðrar þanninn baugabrú
að bæði sé hún heimsk og þrá,
> Margur gengur gólfið á –
rækslulaus um bæ og bú,
börn og eigu sín.
> Ekki vildi’ eg angra þig
> í orðunum mín.

Síðan reytir af henni allt
það áður gaf hann svanna.
Hefir *hún eftir háðið kalt
og hrópið vondra manna:
býst hann fljótt með brúkið snjallt
að blekkja aðra gullhlaðsná.
> Margur gengur gólfið á.
Þeirri yndið verður valt
sem veitir honum blíðu sín.
> Ekki vildi’ eg angra þig
> í orðunum mín.

Varastu að verði þér
vonsku bragðið þetta,
rausnarlítið líst það mér
laukaskorð að pretta,
þá sem góð og einföld er,
ekki kann við brögðin flá.
> Margur gengur gólfið á.
Sig mun vanda seggur hver,
sagt hefi’ eg ráðin mín.
> Ekki vildi’ eg angra þig
> í orðunum mín.