Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Ríma af enskum stúdentFyrsta ljóðlína:Ansa eg þannig ykkur fljóð
Höfundur:Níels Jónsson skáldi
bls.8
Viðm.ártal:≈ 1825
Flokkur:Rímur
1. Ansa eg þannig ykkur fljóðsem aftakið ég þegi: Gefið í ranni hér til hljóð, heyrið það eg segi.
2. Fálki Rögners floginn erfyrir stundarkorni, ég held ögn að sækja sér sjálfu af Þundar horni.
3. Vélið stýfði og vængi dró,var sem skammt til sæi, lágt með þýfðum þagnarmó í þungfærara lagi.
4. Þó hann lúinn þreytti sveimog þrekið veika skerði, ef svo búinn hrekst í heim heppnin ykkar verði.
5. Að því trúi eg öldin glöðorði stinga vinnur, hvað eg nú sé Hárs á mjöð, hundslega orðinn svinnur.
6. Von er hringa verði gná,verk þegar launin jafnar, tilfinningarleysið lá þeim lukku sinni hafnar.
7. Maklega undrast baugabilbreytni dáða sljóva að á ég Þundar afla til önd og fjöri sóa.
8. Fyrir það kaup svo vænt er vístvönduðum þreytast óði, Yggs fyrir staup er ofgjört síst eg þó sveitist blóði.
9. Einn að ljái lof til snjallt,lasti tíu úr hófi, heimskir lái hrósvert allt en hyggnir feilin prófi.
10. Og einhver næði munnur mannsmér yfir nöldra dauðum: Hér er, bræður! leirskáld lands leiri þakið rauðum.
11. Eg hefi hress á Yggjar kvonaflað Durnis bjarga og upp á þessa virkta von vandað stöku marga.
12. Samt ei drifið mærð svo mjögmargra er kjósa hugir; en hygginn yfir heimskum lög hefur, og þetta dugir.
13. Slíkt má játa fyrir flónforþénustu súra, að í þann máta er ykkar bón enn mín réttarsnúra.
14. Þar um masa þörf svo rýrþó mér nú til beri. Engelskt las eg ævintýr eitt af dönsku kveri.
15. Konungs Ása kjói greittkom svo veginn skemmsta og hafði Kvásis blóði bleytt broddinn tungu fremsta.
16. Fer eg svo þilja, baugabil,brag af efnis greyi og læt mér skiljast lítils til lítið duga megi. * * *
17. Ljósa fjarðar tróðu tjá,tilfelli skal ríma, Englands jarðar jöfurs frá Jakobs annars tíma.
18. Letrið saga sveit fær téðsem af mærð skal laga, trúarbragða blandan með Bretum í þá daga.
19. Evangelísk endurbótupp þegar kom með happi sumir vel þar sig á mót settu henni af kappi.
20. Svo fyrir mengi milli barmegn var styrjöld búin, helst og lengi á láði þar leiðst því páfatrúin.
21. Löngum gaf það illan arð,oft var margs að gæta. Stjórnin af því stundum varð sterkum vanda sæta.
22. Eðalstandið ei hvað sístátti slæmar þrætur. Hjónabandið hlutu óvíst höfðingsmanna dætur.
23. Aðalsmeyjar ást ef náðumkomulaus gat drengur gaf hann ei um gifturáð, glyslegur þótti fengur.
24. Burtu lunka vífið vann –veiða þóttust framann – einhvern munk í flýti fann er fljótt þau vígði saman.
25. Eðalstandið stórt leið skarð,stýrði ringum gæðum. Ektabandið einatt varð eftir kringumstæðum.
26. Hjónabandið þetta þvíþaðan af vífin gistu; rötuðu standið armóðs í, auð og virðing misstu.
27. Öllum leiddist óreglanuns meðstjórnin tyggja sig til neydda sjálfa fann sömu að fyrirbyggja.
28. Þótti ei henta að þegja viðþengils stjórnar ráði, parlament um sagðan sið samkomu hélt á láði.
29. Tilhalds sprunda tjeða skemmdtignir hreint afsögðu, og hafi hún stundum heyrst þar nefnd henging viður lögðu.
30. Grams innsigli sterki styrkt,ströng var fororðningin: Ei svo mygli brátt var birt byggða láðs um hringinn.
31. Frelsið þverrað, þetta sést,þegna máttarrýrri. Einn ráðherrann olli mest aðgjörð stjórnar nýrri.
32. Einkadóttir eina sáátti geymir laga, og mun hafa óttast mens ef gná mætti tjáðum baga.
33. Dáðum búna vífið varvert til sóma að efla því Lundúna borg ei bar bjartari sunnu refla.
34. Faðirinn samt ei frétti parfljóði neinn að unni; stúdent skammt í staðnum var straums frá ljómagunni.
35. Félaus var en fékk þó nafnframt í menntasökum, lærdóm bar og listasafn langt af sínum mökum.
36. Hans var faðir höfðingihers af þengils lýði en missti glaður fjör og fé föðurlands vegna í stríði.
37. Meyjan unni meiðir fleins,minnst þó sást á vífi, seims og gunni sveinninn eins sínu meir en lífi.
38. Vildu fegin utan efektastandið kanna, en kom í veginn kónglegt bréf, kennt þó föður svanna.
39. Þeim að líkum brá í brún,bæði fylltust trega. Samt ei slíku hann né hún hreyfði merkjanlega.
40. Hals og nönnu hrings um sinnhyggju sorg vill buga; vóx að sönnu varsemin en vendi ei ást úr huga.
41. Þankans fatast frelsi mjögþeim fjötur ástar vöfðu; yfir þeim gat hún lesið lög er líftjóns einnig kröfðu.
42. Kort þegar fundust kom samankvisti baugs og vífi fyrir sprundið hlyti hann hreint að voga lífi.
43. Halur lengi heilann braut,ef hamingja til vill duga, hversu hann fengi þessa þraut þenkt að yfirbuga.
44. Víðlent stræti vonar kringvalinn Hárs lét sveima, eins hvar gæti örvænting til einhvers látið dreyma.
45. Treysti eg mér og síður sveinssök að klaga en fegra; reynt hefur verið annað eins og ekki breytilegra.
46. Loksins svinnur leyfis baðlávarður mennta skóla að ganga og finna í glæstum stað gæðing tjáðan sjóla.
47. Hann fékk það en nefndi ei neitnema lærdómssakir; þar í stað gat ei um eitt yfir sem þankinn vakir.
48. Ræðum hrærði hávísanhöld og stórgöfugan er efni í lærðan leit hér mann, líka skarpsinnugan.
49. Glæstra mennta gömlum vin,glituðum vísdóms prjáli, virtistt henta og var ei kyn við hann koma að máli.
50. Flestra blekkti fálu þeyfljóð þó halur kyssi; hvort þau þekktust eður ei enginn maður vissi.
51. Margoft ræddust meira viðog málkunnugir urðu lofðar gæddir gáfna snið gegna er þótti furðu.
52. Hirðir menja hitta þáherrann eitt sinn náði, fremur venju fæð sér á fékk nú sýnt með ráði.
53. Spurði listugt ljúfmenniðlund hans nú hvað beygir! Sveinninn tvisti verður við voldugs spurn og segir:
54. „Aldrei kem ég aftur hér,eydd er sæmd og friður, mitt ef nema fyrir fér fái hjálp af yður.“
55. Svara þegni þýtt réð hinn:„Þetta er illa farið“. Hér næst fregnar höfðinginn: „Hvernig er því varið?“
56. Ansar hinn: „Ég ást á hefeðallegu vífi, dáðasvinnu en döglings bréf dæmir mig frá lífi.“
57. Herrann þegar hast gaf svar:„Hvað er slíkt að frétta, temmilega vitlaust var að voga sér í þetta.
58. Fæ eg í grun þó augum íallvel glansi svanninn hentast mun að hugsa af því hana að ekta þanninn.
59. Svoddan glanna stytt er starf;styrklaus hver einn drengur má ske annað ekki þarf en ætla sér það lengur.
60. Eg kann sverja að engin rökeru þig stoðandi; og að verja svoddan sök sómdi ei mínu standi.
61. Hér við dafnar hneisa verst,hara skikkan stinna, mínu nafni mörkuð sést og meðdómenda hinna.“
62. „Vitið herra“! –ver kvað fleins –„við er mér búið grandi, hitt þó verra, hún er eins, og hálfu meir rasandi
63. Nær sem skyldi virkta vífvera gefið manni, sitt það gilda – segir hún – líf, svo er ég eins í banni.“
64. Seims er láðin svo mér kær;síst eg stund þá kjöri, mér er áður miklu nær mínu að tapa fjöri.
65. Mikið vinnur mér til blóðsmeyjar faðir nýtur, að eðalsinnaðs faðmi fljóðs fastan af mig slítur.
66. Mundi eg hér um minna fástog minnkaði ráðfæringin hefð ei verið okkar ást eldri en fororðningin.“
67. „Líst mér ei á lestur þinn“,lystugt tér mannvalið, „þessu smeygir elskan inn, allt er þetta galið.
68. Eins þó faðir íturs vífsykkur vildi náða, verður það ei þér til lífs, því má hann ei ráða.
69. Hér um spjalla er héðan af seint,hefur sá óskar brekið, því fyrir allar æðar hreint er með þetta tekið.
70. Skárra er hálfu að verja víg,– voldugur hjalið brýndi – horfðu á sjálfur hvort eg lýg“, og honum skjalið sýndi.
71. Tók við hinn og téða skrátímakorn [á] horfði, listasvinnur loks nam tjá: „Leikur er enn á borði.“
72. Hastur spyr að höfðinginn:„Hvað kann sök þá villa? Hvað ber fyrir þanka þinn? Þetta skilst mér illa.“
73. Þegninn slyngur þá svo tér:„Það vil eg gjarnan segja, leiðrétting ef lofið mér, líka hinu að þegja.“
74. „Þér skal eg ráða heilt og hreint“, –herrann svar réð búa – „allt hið tjáða láta leynt líka ef mér vilt trúa.“
75. „Sé eg vel,“ fær sveinninn téð,„sá er fjörs í banni nú sem vélar valdi með víf af föðurs ranni.“
76. Hvernig fer ef meyja mannmektug nauðgan tekur; getið þér þá haldið hann hér við dæmist sekur.?“
77. Gefur drótt því öfugt ansað orki ei slíku meyja, kann ske dóttir mektugs manns er mikið hefði að segja.“
78. Gekk sem viltur ráfi í reykráðgjafinn lengi og þagði, þenkti stillt um þennan leik, þá með undrun sagði:
79. „Leiki þetta listugt mær,lætur hún sjá sinn vilja en yfir það réttur enginn nær eg svo megi skilja.
80. Hindrast annars innföll slíkilla af nefndum lögum, sá til kann með sigluflík sigrar storm í slögum.
81. En þessa hlýtur mektar meymyndug vitni bæri að háskalítið hafirðu ei haft neitt undanfæri.
82. Næðu saman seimgrund keikog sendir hafnar roða eg hefi gaman af þeim leik útfallið að skoða.“
83. „Þar mig eggið“, þegninn tér,„þau á hættu efni, vona eg leggið liðs orð mér líns og hýrri gefni.“
84. „Reyna skal“, kvað ráðherrann,„rekkar brátt hvort frétta víst að hal og vífi hann verði fyrir þetta.“
85. „Leik þann skakka,“ baugs kvað bör,„bæði kunna og vilja.“ Hlýleg þakkar sveinninn svör, svo með blíðu skilja.
86. Hann sem skrafað gat til gagnsog gáfna notið sinna, nú mun hafa leitað lags líns[p]öng hljótt að finna.
87. Mær og rekkur orð sín áengum heyra buðu, hér og ekki hermir frá hvað þau ráðslöguðu.
88. Talið skammt, sem trúlegt var,tæmdu kveðjur blíðar; fleira samt til frétta bar fáum dögum síðar.
89. Dag einn reita bráins bil,blómlega skrauti hlaðin, föður síns leitar leyfis til lystireisu um staðinn.
90. Herrann gildi henni lérheiðursvagn og jóra, en bauð ef vildi velja sér vopnaða sveina fjóra.
91. Hjarta gladdist baugsól blíð,best er láni treysti, föður sinn kvaddi í þeli þýð, þannig búin reisti.
92. Þeirri greinir ferð ei fráfyrr en svanninn mætur, staðarins einu húsi hjá hurra vagninn lætur.
93. Stóð í glugga húss á hliðhópur yngismanna. Storðar duggu staldra við strönd lét greipar fanna.
94. Stúdent fríður stóð þar hjástorðar njótum linna, líns nam hlíði lotning tjá líkt og sérhver hinna.
95. Heilsaði rjóður hringa strönd,hattinum ofan svipti. Víf greip móðugt hals um hönd, honum í vagninn kippti.
96. Laufa þundur leiks mark þaðlét sér hugnast þeygi. „Við erum fundin“, fljóðið kvað, „fyrst en skilin eigi.“
97. Halur fregnar, „hvað svo mérhafið að befala“; auðgrund gegnir: „yfir þér erindiskorn að tala.“
98. Býður eyri bauga sennblakka að herða ganginn, kallar: „Heyrið, mínir menn, mann hef eg þenna fanginn.
99. Varla má eg vera þess duld,vildi hann burtu flana, hjá honum á ég skrítna skuld, skal hann út með hana.“
100. Vagninn rann á veginn nú,vífið frétti kennda: „Hvenær annars hyggur þú heit þín við mig enda?“
101. „Skuli ég efna heit mín hér“,halur gegndi fjáður, „linda gefni, leyfið mér lítið frávik áður.“
102. Greip pístólu kvendi og kvað:„kæri, nei, ég þakka, viljir stóla þú á það, þessi leik má skakka.“
103. Máli hagar menja reinmeiði við Krakasáða: „Eg í dag skal efalaust ein okkar kjörum ráða.“
104. Rekkur dáðugt drósavaldapur beiddi friðar. „Verið þér náðug, víst ég skal vilja hlýðnast yðar.“
105. Víf framkvæmdi vélaspilog viður fleins að gagni eins og dæmdur dauða til drengurinn sat í vagni.
106. Búin visku vissi hvar,vefjan linna traðar, katóliskra klerka var klaustur innan staðar.
107. Rekkar spara ei reisugögn;réði ferðum svanni. Þeir svo fara að fyrirsögn fljóðs nær þessum ranni.
108. Vagninum fljóðið frítt af gekk,fylgdi njótur veiga, hjalaði móðugt hún við rekk: „Hér skulum lögdag eiga.“
109. Leiddi þarna línspöng innlúraðan bendir geira. Þénararnir þetta sinn þar um vissu ei meira.
110. Dellings arfi að aftni leið,ei bar neitt til frétta; en hvað starfar auðarheið upp mun tíminn rétta.
111. Skorð gulls nú við skildum rekk,skilaði ljónið hurðar, hann prúðbúinn burtu gekk, bragna nokkuð furðar.
112. Viljið þið fá að vita hvaðver fór Yggjar flíka, ekki lái ég ykkur það, að því spurði ég líka.
113. Hér til geymist einlægt ans,eg svo frétti um manninn, rann hann heim til ráðherrans og ræðu vakti þanninn:
114. „Herra sælir! þiggið þérþökk fyrir skilnað blíðan,“ hinn eins mælir hýrt og tér: „Hvað er í fréttum síðan?“
115. „Ekkert skaðlegt eða slæmt,“ansaði knár í brögðum, „nema það er nett framkvæmt nú, er þá um sögðum.
116. Herra, þekkið hal og frúheims er faðmar blíða, vantar ekki nema nú návist yðar þýða.
117. Sett ef prýðið samkvæmið,svo er heillum varið, á ei síður illa við að orðum nokkrum svarið.
118. Fyrst þér hafið afsagt eiorð fyrir mig að tala, drekkið af hjá mér og mey mína skál án kala.“
119. „Gagnslaust er ei innfall þitt,“ansaði hinn af létta, „eigi mér að hæfa hitt harla vel fer þetta.“
120. Seggir hljótt á sömu brautsíðan feta um grundu, dróst að nótt en dagur þraut þá drykkjuhúsið fundu.
121. Hvernig náði nistis heiðnjóti bráins kletta, herranum tjáði hinn á leið, honum leist vel á þetta.
122. Helst má fyrna frígeð hans –freyjur heyrið spanga – í því dyrnar opnast ranns inn hvar skyldi ganga.
123. Herranum lystugt halur tér,hyrjar knúður byljum: „Kalla ég fyrst að hittumst hér, hvernig síðar skiljum.“
124. Nokkuð snart í brúnir brábragning dáðum gædda, brúðarskarti sjálfur sá sína dóttur klædda.“
125. Drengjum varð á drykkju stans,drótt sem féll í svíma, en hann starði á orma sands eyri langan tíma.
126. Ávörp tregur andann dró,ásýnd tignarklára, forskillegum förfum bjó fleygir Lofnar tára.
127. Tengdaburinn hans, er heiðhringa festi óvörum, óhræddur en orðlaus beið eftir fyrstu svörum.
128. Uns sig hressir hýrt við svarhilmis makinn svinni, orðum þessum út svo skar eðalmóðugt sinni:
129. „Fyrst vort kæra föðurlandfætt með lund ódeiga, hefur þá æru hér í bland höfuð slíkt að eiga
130. mun fyrir annan meiri gikken mig vill þjóð álíta, dýrgrip þann með dáraskikk djarflega hreint ónýta.
131. Mun svo ráðug ærleg öndætluð víst til þarfa,“ fremur tjáði og tók við hönd tengda dýran arfa.
132. „Þú hefur unnið þetta spil,það menn heyra mega, víðir sunnu vorðinn bil verðugur að eiga.“
133. Metnast eigi vinning við.visku lær svo haga að flestir megi fá af lið en fæstir yfir klaga.
134. Lát þitt makalausa pundlofað og virt af þjóðum, yfir því vak um ævistund arði hrósa góðum.
135. Get ég ei láð þér listapar,lundur þulu flagða. Ykkur báðum vorkunn var við þó neyttuð bragða.
136. Furðu vart mun ei þótt aðeikur hringa beiddir, en hafðu á parti þökk fyrir það þú mig hingað leiddir.
137. Tali skjótt þú tældir mig,tvískipt þönkum getur, mín hefur dóttir þekktan þig þúsund sinnum betur.
138. Aðgæt nú þótt eg í kvöldykkar bikar drekki skulu ei búin skipti töld að skár hver annan þekki.“
139. Gegndi hinn: „Ég hef á grun,hirðir nýtur dáða, eðalsinnið yðar mun athöfn hverri ráða.“
140. Hjalið dælt á hlýddi lið,hvorugum fatast dáðir. Að svo mæltu mungát við mágar settust báðir.
141. Bikars ornar iðan rauðýtaflokki snjöllum; heim að morgni bragninug bauð borðgestunum öllum.
142. Var að drekka virða sveit,vínið náðum spillti; háttuðu ekki hjónin teit, herrann svo til stillti.
143. Gríma bragna gekk frá sjón,göfugur lítt við eyrði; bæði á vagninn heimti hjón, heim í bítið keyrði.
144. Nætur liðugt greiðann galtgnóttum víns og rétta. Stórmennið á staðnum allt stórhóf sótti þetta.
145. Frægan brustu ei föngin góðfleygi Rínar ofna, veglegustu veislu þjóð vann í hasti stofna.
146. Hjónabandi hal og frúherlega klerkur vafði; var ei grand við getið nú gjörst hvað áður hafði.
147. Flestir undrast fleins hvað álfféll til svoddan einum, rétt sem Lundún hefði hálf hrapað að neðstu steinum.
148. Hátt til æru hermdi rekkherrann yfir borðum hvað sá kæru fastnað fékk fagnaði hann í orðum.
149. Öllum frami fleins við rjóðfrekur bætast þótti. Almennt gaman af því stóð en enginn málið sótti.
150. Karl gat alla krafta spenntkvisti baugs til æru svo hann varla af mannvitsmennt missti not né kæru.
151. Gáfna háum helst varð rekkhægt úr dufti bjarga, á árum fáum yfir gekk ærutröppu marga.
152. Loks án vansa merkur mannmágs síns rúmið fyllti, fylgi hans og hamingjan hlýlega svo til stillti. – – –
153. Smekkur óma vesæls víns,vil eg það svo kenna, hverfur gómi muna míns og minnkar blek í penna.
154. Fer að dalast, fær ólagferjan búa steina, en að tala um ár og dag ekki nú skal reyna.
155. Hér má segja sveitin birstsvín hafi baug á grönum, bar mitt heiti biskup fyrst, buðlung svo hjá Dönum.
156. Eigi hrósa lærð of líttljóðin smíði nettu, þeygi kjósa færð of frítt fljóðin prýði settu. Athugagreinar |
