Magnús Poulson og Guðný Jóndóttir

Oft einn þú stefndir stranga braut,
þars stormur lífsins dynur
og stóðst oft einn í þjarki og þraut,
minn þróttarmikli vinur.
Þú ratað fékkst, þótt rynni hann á
með ramman þoku-úða
og hélst þitt strik með hvasa brá
og herðasvipinn prúða.

Þú sagðir við þig sjálfan þá:
„Það segir fátt af einum.“
Og góða fylgd þú fórst að þrá
í fólgnum hjartans leynum.
Og nú svo góa fylgd þú fær
sem fremst þú kunnir biðja.
Þótt svanna hönd sé mjúk og mær,
hún mun þig ávallt styðja.

Þú brúður ung, sem um eg syng,
svo ótal margt þú lærðir,
og mörgum ungum Íslending
þú andans birtu færðir.
Nú lærist þér það lífsins orð,
sú lífsrún sálar þinnar,
að göfgast blóm hvert grær á storð
í geislum ástarinnar.

Og ár og síð sú eygló heit
á ykkar himni ljómi
og geislum helli um hjartans reit
og hlúi að andans blómi.
Hún skíni á allan ykkar hag
og allt, er gert þið fáið,
og sveipi geislum sérhvern dag
og sérhvað er þið þráið.

Þá hirðið þið ei heldur grand
þótt harður komi vetur.
Þá eignist þið það afbragðs land
þars ekkert frosið getur.
Þá óskemmd helst hver hugarrós
í hörðu veðri og grimmu
og einna skærast andans ljós
í aftanskugga dimmu.