Síra Friðrik J. Bergmann og Guðrún Ó. Thorlacius

1 Eg vildi kveða allt það inn
í ykkar líf og huga,
sem styrkir lífs við stórvirkin,
og stormar engir buga.
En kraftaskáld eg ekkert er,
verð öllu lægra að stefna.
Því dóm um oss, sem erum hér,
eg ætla mér að nefna.

2 Þeir ætla að hér sé auðnu-grand
og enginn nýtur maður
og langt um „verra en villuland“
og viðbjóðslegur staður.
Þeir segja: Þar er aðeins ís,
og aldrei vestra hlánar,
en hrelling ein og hörmung vís
og heimskir Indíánar.

3 Hvað finnst nú yður, unga snót?
Mun eiga slíku að trúa?
Er eyðimörk hér ill og ljót
þars enginn skyldi búa?
Hvort hafið þér ei fundið fljótt
hér fjör og gleði bærast
og vorsins elsku – og undra-þrótt
í anda og blóði hrærast?

4 Víst mæðan ströng og mörg hér er
og margur kaldur vetur,
og ýmsir missa af öllu hér
sem aldrei bæst þeim getur.
En svo er líka sól og vor
og sumarlífsins óður
og trú og djörfung, dáð og þor
og drengur margur góður.

5 Og þessi sól og þetta vor
og þessi sumaróður
og trú og djörfung, dáð og þor
og drengur margur góður –
það fylli þetta frjálsa land
með fögnuði, ást og blíðu,
og blessi ykkar ástar-band
í öllu, blíðu og stríðu.