Minni Íslands

Þú fagra, gamla fósturláð,
vér færum þér nú kvæði,
og þér sé einlæg elska tjáð
og alls kyns lán og gæði!
Þú stendur enn og stöðugt ert
í stímabraki drauma,
þó margt á þér sé blátt og bert
og brim við harða strauma.

Hvað oft var þér ei þulið lof
um þínar ævistundir!
þó einum þætti sagt um of
og syngi lastið undir;
þeir sáu ekkert utan snjó
og ótal drauga-hræður,
en gleymdu því sem góður bjó
sá guð sem öllu ræður.

Vér unnum þér þó ei þú sért
í ánauð hverja tekin,
þó fossinn ei við bjargið bert
í búnaðinn sé rekinn;
í frelsi skal hann falla æ,
á fornar stundir minna
og syngja undir sumarblæ
um syndir barna þinna.

Hann minni okkur alltaf á
að ei vér séum hálfir,
og hvetji oss úr gljúfra gjá
að gera eitthvað sjálfir,
og líta ekki alltaf út
né altaf liggja’ á grúfu,
svo hér sé ekki heift né sút
og Hrapp’r á hverri þúfu.

Vér flýjum þig ei, fagra Iand,
þótt fátækt sért og hrakið;
þér verður búið betra stand
og betur fjörið vakið;
og þér sé einlæg elska tjáð
og alls kyns lán og gæði,
þú fagra, gamla fósturláð,
sem færð nú þetta kvæði.