Þorvaldur Jónsson (Árnasonar landsbókavarðar)

Fífill og fjóla
fara nú að sofa,
haustið er komið, hvíldin nær.
Djúpt undir frosta
fannhvítri blæju
að vori lifna fræið fær.

Ungur frá æsku
ertu burt[u] genginn,
blómið úr fríðri blómafjöld;
snemma var sofnað,
snemma var kallað,
snemma var þinnar sólar kvöld.

Títt falla tárin,
titrar sorg á vanga —
faðir og móðir þreyja þig;
fingurnir stirðir,
fögur þögnuð röddin,
og fuglinn litli felur sig.

Guðlegur geisli
góðrar æsku vonar
brotnaði djúpt í dauða sæ;
tómt er í húsi,
tekið burtu ljósið,
sem lýsa átti byggð og bæ.

Annar er geisli
eftir samt í húsi
og lifir hjörtum alltaf í —
helið og dauðinn
hann fær aldrei brotið,
hann brýst í gegnum böl og ský.