Jólaskemmtun 1875

Þá stjörnur himna stíga dans
á stystum vetrar dögum,
vér sendum hugann f yrst til hans,
sem heimsins ræður lögum,
og síðan hart í söng og glaum
vér sveiflum vorum anda
að skoða gegnum skálda draum
hvar skuggar lífsins standa.

Nú hvílist rjúpa á hvítri sæng
á heiðum norðursala,
og lóan ekki veifar væng
á víðum engjum dala.
Nú sefur blómið sætt í mold
og sólargeislann dreymir,
og Drottinn vora fósturfold
í frostahjúpi geymir.

En hjörtum vorum ávallt í
er andans ljósið vakið,
og vonin alltaf verður ný,
það verður aldrei hrakið;
og alltaf himinsólin slær
í sálir vorar niður,
og henni enginn haggar blær,
því hún er líf og friður.

Því sitjið allir heilir hér,
sem heiðrið skemmtan góða!
Á þessum tíma unnt ei er
nú annað fram að bjóða.
Í sæluvon með söng og glaum
vér sveiflum vorum anda
að skoða gegnum skálda draum
hvar skuggar lífsins standa.