Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Bjarni ThórarensenFyrsta ljóðlína:Eg stóð þar einn – eg stóð með dapra lundu
Höfundur:Gísli (Gíslason) Brynjúlfsson
Heimild:Gísli Brynjúlfsson: Ljóðmæli. bls.416–419
Viðm.ártal:≈ 1875
Tímasetning:1869
1. Eg stóð þar einn — eg stóð með dapra lundu>þar sem býr í faðmi fold, >fölnaður und kaldri mold, sá er heitast unni Ísagrundu.
2. Eg stóð að hinu græna, lága leiði –>en til hvers þyl eg lýðum ljóð? >látinn er sá gladdi þjóð; mærðarstjarnan horfin er af heiði.
3. Ójá, Bjarni, burtu þú ert liðinn,>eins og blys af himni há ! >harma því eg kveða má: vetrarstormur sterka felldi viðinn.
4. Hér vil eg lúta að leiði þínu niður>og gráta – en ei gráta þig: >þú gekkst hinn vanda feigðarstig, þangað sem öldum æðri bendir friður.
5. En þó gráta – gráts er efnið mesta>þess að vita missi manns, >mest er anni sveitum lands og af huga öllum vann hið besta.
6. Og getur sá er gengr að leiði þínu,>haft upp nema harmamál >um heiður látinn, slokknað bál, og þín saknað innst í brjósti sínu?
7. Því þú varst aldrei einn í hópi þeira,>sem köldum vilja kvalablæ >kæfa’ hinn helga loga, er æ brennr því skær sem byrgður er hann meira.
8. En alla stundu einn með hinum fáu,>sem ei þola heimsku hlekk, >í hag því sjaldan veröld gekk – eins og fálki, frjáls í lofti bláu.
9. Og því þér unni aldrei miðlungskynið:>feigðar það að fúlum sið >fella vildi’ hinn göfga við, sem það aldrei gat í skugga skinið.
10. En hvað örn, sem ofar skýjum flýgur,>varðar fugla fjöld þó smá >fjaðrir sterkar setjist á? vængi hann skekur, vesöl skepna hnígur.
11. Og að liðnu alda síðan mengi,>enginn man hinn arma her, >en með himinskautum fer arnar hróður enn hjá þjóðum lengi.
12. Svo varst, Bjarni, burt frá aumu, smáu,>þinn er hugur heims um baug >hátt á arnarvængjum flaug, öllu jarðar ofar striti lágu.
13. Þinn var andi arnar súgi bornum>aukinn móði æðra ranns, >eldaglóðin haukalands, jarknasteinn úr jötunbjörgum fornum.
14. Ungur víkings víst þú skildir andann,>þegar heyrðir óðs í óð >„Áslaugar hin svásu hljóð, Ragnar anda enn á vori handan“.
15. Þornum tendrað fékkstu líf að arni:>sólin blessuð sunnan skein, >síðan dreif að birkirein – var ei kalt þá vengið hríða, Bjarni?
16. En þú glæstir glóðum jökulfeldinn,>og við sætan unaðshreim >allir sóttu þangað heim, sem að „stirndi strengjunum á eldinn“.
17. Því hin „staka stóð í skýja rofi>stjarnan ein“ sem birtu bar >best um löngu næturnar og oss benti upp frá moldarhofi.
18. Svo oss lýsti lífs á eyðihjarni>títt hið mikla, bjarta bál, >blysin kveikti og vermdi sál þjóðum kunnra þinna ljóða, Bjarni!
19. Oft þú flóst að efstum fjallatindi,>öld það sífelt unan bjó, >enginn betur vissi þó: „öðrum blóðra blæs í dalnum vindi“.
20. Miklir hljóta menn svo tíðum vinna>öðrum hægra en sjálfum sér, >slíkra verka skulum þér því og bestar þakkir jafnan inna.
21. ,,Stímabrak i straumi“ mátti kalla,>þar sem hauksins vegur var – >var ei stundum svalt og þar, Bjarni, á lífsins bera jökulskalla?
22. Þegar hríðir huldu hvelið bjarta>og næturheima fjöllum frá, >frost- og úðalegum þá, „eilífs dauða andinn blés að hjarta“.
23. En ei ljósið ljóss má köppum dvína:>er sem þeir við allan hag >„eilífðar hinn bjarta dag glugga gegnum grafar líti skína“.
24. Þann æ leistu – þín skal mærðarstjarna>oss og síðan lífs á leið >löngum skína björt og heið, hvar sem annars eigum brautu farna.
25. Og þó frysti fold um hélu rósa,>gegnum húm og hríðarsal >hátt oss ætíð ljóma skal Bjarna nafn á blossum norðurljósa. |
