Samhenda

Hugurinn þráir það, sem fá
þeygi má eg núna.
Það er að sjá og faðmað fá
foldu Bráins dúna.
Flutti sjávar bylgjan blá
burt á mávi húna
mig, en þá í brúnir brá,
er bauga dáfríð rúna
í hinsta ná mig sinn að sjá
sagðist, á burt snúna.

Með kærleik há við kalda lá
kyssti eg smáa frúna.
Veik svo frá með bleika brá
bríkin Náins túna.
Gleðin hjá mér datt í dá
drós nær sá burt flúna.
Víða má eg vera um stjá
og væta skjái brúna.
Hún er frá. Eg þagna þá
þessa skrá að rúna.