Til kunningja míns H.J.

Á afmælisdag
Fylgjan mín þó fari inn,
fáir þurfa að hræðast,
hún hirðir bara sopann sinn
og síðan burt mun læðast;
rétt eg kem og fer, en finn
fögnuð andans glæðast
við að fyrrum, vinur minn,
þú varst í dag að fæðast.

Ávallt fæðist muni minn
með þér fyrir jólin;
fann eg það í fyrsta sinn,
og finn það enn þá hjólin
tímans skoppa út og inn
og yndis hverfur sólin:
að hugur jafnan þá vill þinn
þægust veita skjólin.

Full í hendi skálin skín
skylt er, þó nú fengi
rám að kúgast röddin mín
og reyna á barkastrengi:
ég bið að gæfan gæti þín,
hún gjöri það vel og lengi —
mæðu snúist vötn í vín,
þér veitist heill og gengi.