Vestur-Íslendingar (Íslendingadags-minni)

Þið sem fluttust utan af
eyju vetrarbrauta,
þar sem leynir hættuhaf
huldum norður-skauta.
Þar sem eldar eiga stór
öfl, svo jöklar gjósa.
Þó að bæði sól og sjór
sýnist stundum frjósa.

Þið sem óluð umkringd því
yl í hjartataugum,
gylltu hári geislann í,
græðis-bláma í augum.
Stilltuð mál sem marar-hljóð,
mjúkt sem lækjaróminn,
tungu, sem að öllum óð
ávallt fellir róminn.

Hér í auðnum óbyggðs lands
og á sögu leiðum
geymist störf hvers göfugs manns –
grettistök á heiðum.
Svo að allir segi, þó
sveipist moldum beinin:
hér kom íslenskt afl, sem hóf
upp úr jörðu steininn.

Hver sem ykkar hrakinn sá
húsaskjól við brosa,
geti reitt sig grunlaust á
gestrisnina’ hans Flosa.
Þar sem skip við storma-strönd
stranda, og hrekst um marga,
altént sæki íslensk hönd
eldinn til að bjarga.

Hvar sem vægð frá voða ber
varmennskuna blinda,
neitar hefndum hætta sér
holund um að binda:
Allir segi, sé hans gætt
sök er tókst að hamla:
drengur fallinn er af ætt
Ingimundar gamla.