Ljóðheimur *

Apollós barn, sem ert með loga-rún
á enni merkt með bruna-heitri rós,
hvort sefur þú á svanamjúkum dún’
er sérðu guðsins himintendrað ljós
eða þú skemmtir þér á skýjabrún
í skrugguhljómi fjarri lífsins ós:
þá ertu borinn annarlegum heim
og átt þó samt að byggja manna sveim.

Þú situr yst á ystum heimsins stól
eins og Heimdallur þar sem Bifröst skín;
að eilífð fram þú hvessir hvarma sól
og heimsins aftur til þar gauðinn gín;
þér hylst ei neitt, sem hauðurs lífið ól,
og hryggðin klökk er eins og gleðin þín;
í gegnum tára gremjusollna hríð
þér gefst að sjá og heyra lífsins stríð.

En hver veit nema þú, það yndið allt,
sem ystri nýtur þú á lífsins strönd
þar öldufallið ymur hreint og svalt
og undurliljur reisir drottins hönd,
þar sólin skín um djúpið dimmt og kalt
og dökkgræn engi hafs við bláa rönd;
þar gígjustrengur glymur himneskt mál
um gullinveig og mey og fágað stál?

En skærstum ómi syngur svanafjöld
er svífur hún að dauðans myrkri slóð
og eins ert þú um ævidagakvöld,
er yndið deyr, þá vekur fögur ljóð
og gleður menn og glæstra svanna öld;
en gleðin sú, það er þitt hjartablóð
sem döggvar líf og deyðir böl og harm
og deyr svo sjálft í þínum eigin barm’.

En hvar er friður? Heimsins glaumi hjá
þar hljómar gígju-rödd sem aldrei dvín?
Við gullna skál? Við augu blíð og blá?
Við bjartan stól þar konungsvaldið skín?
Á djúpum sjó þar sveigir vindur rá
og silfurrekið drekahöfuð gín?
Nei! Þar er stríð og lífsins ljúfa sól
ei ljómar sönn og hrein á völtum stól.

Hví leitar þú í ljósum veislu-sal
að lífsins brunni þar sem hann er fjær?
Hann er þar langt í burt í djúpum dal
þar dögg á smáum eyrarósum hlær;
þar fossinn á við fjallagljúfrin tal
og fjólum vaggar himinrunninn blær;
þar máninn skín um miðja næturstund
og mærum geisla slær á haf og grund.

Við fjarra strönd þar bylgjan létt við land
sér leikur ein með hægum sjávarnið;
við hamravegginn hrjóstrugan við sand
þar hamast brimið klettabeltin við
þar almenningur ekki minnsta grand
af yndi lítur eða hittir frið;
þar márinn grái sveimar yfir sæ
og sjónir hvessir langt í mararblæ.

Þar byggir drottinn foldar börnun fjær
því fimbulheilög lifir ekki ró
í glaumi manna, gullnum veigum nær,
þar gígjan deyfir synd er undir hló.
Í einverunnar heim’ þú fundið fær
hið fagra mál er guð þér sjálfur bjó;
þar máttu hvíla guðs við góðan barm
sem glaðast barn á ljúfum móðurarm’.