Gullbrúðkaupskvæði

Hnígur sól af himins braut 
hallar lífsins degi, 
hún við nákalt norðurskaut 
nemur staðar eigi: 
eftir nætur dimma dvöl 
dagur aftur ljómar, 
og í geislum aldan svöl 
endurrisin hljómar. 

Svo er lífsins brautin breið 
brugðin tvennum högum: 
morgunstund og myrkra-leið 
munduð föstum lögum. 
Heill sé þeim sem hálfa öld 
hafa saman lifað –
og við þeirra ævikvöld 
er nú þetta skrifað. 

Heill sé þér, þú Herrans þjón! 
Hann þig geisla skrýði 
þig hefir alið frera frón 
fósturjarðar prýði! 
Þú hefir hálfa þessa öld 
þjónað Drottins veldi, 
huggað marga’ og hjörtun köld 
hitað guðdóms eldi! 

Þín var ávallt unaðs-lind: 
elska, trúa og vona; 
fjölda varstu fyrirmynd 
föðurlandsins sona! 
Yfir Íslands fjöllin fer 
fegins-blærinn hlýi, 
er þau lukku óska þér 
öll með gullnu skýi.