Ísland

Fögur ertu, fósturmold,
fræg á æsku tíðum,
þú ert enn vor fræga fold,
fagurgræn í hlíðum;
fossinn kveður ennþá óð
undir hamra bungu,
þar sem hátt um fólk og fljóð
fornu skáldin sungu.

Lít ég inn á liðna öld,
löngu þakta haugum,
þar sem felur skjöldur skjöld
skært í ljósabaugum:
er sem kveði Egill enn
undir sólar tjaldi,
og þar hlusti margir menn
moldar orpnir faldi.

Þú hefir margan mikinn ná
moldu vígt og sungið;
áttu nokkurn eftir þá?
er þitt hjarta sprungið?
Hvað hafa þessi þúsund ár
þér til frama unnið?
Er nú frægðin orðin nár?
Er nú ljósið brunnið?

Þín hefur farið fjöllum af
frægð um allan heiminn,
yfir sollið Íslandshaf,
út um jarðar geiminn.
Enginn nefna maður má
maka þinn á jörðu,
segulmeyjan silfurblá,
slegin éli hörðu.

Misstu aldrei móð né von,
mjög þó hjarta svíði!
Gráttu ekki genginn son,
gæfan fæst með stríði.
Þó að nöpur nornin sé,
nísti þig með sárum,
minnstu þess að frægð og fé
frjóvgast helst í tárum.

Lít ég fram á liðinn veg,
löng þar framtíð hvílir,
þar sem aldan ógurleg
öllum löndum skýlir:
meðst við fjalla blikar brún
bjarta stjörnurósin,
og í glampa geislar hún
gegnum norðurljósin.