Vísur

Meðan rós á grundur grær,
glóir blóm á vengi,
meðan himins blíður blær
bærir hörpustrengi,
meðan lóan flogið fær
fram um grösugt engi,
ég skal alltaf muna, mær!
Muna þig svo lengi.

Þú hin blíða og sæta sál!
Sinntu mínum lögum!
Þú, sem talar móðurmál
mært í öldnum sögum!
dreyptu á minni drykkjarskál,
dragstu að hörpu slögum,
brautin lífs þó breytist hál,
brugðin harma dögum.

Þegar bláum sól að sjá
sest í ölduglaumi,
þá skal ég þér hvíla hjá,
hulinn ástardraumi!
Þegar loks ég fer þér frá
falinn lífsins straumi,
mundu að ráðin enginn á
á örlaganna taumi.